zaterdag 25 december 2010

Hoe overleef je kerstmis

  1. zuup niet te veel
  2. nodig mensen uit die je leuk vindt
  3. gun je welpen een kerst zonder jou
  4. Drink veel heeul heeul veel lessinie
  5. Als je teveel kookt zeik er niet over vries het in
  6. Torrmenteer je welpen niet
  7. Draai heel veel foute muziek
  8. Praat vooral over politiek enzo
  9. Heb een goed nagerecht
  10. Schop iedereen voor 10 uur de tent uit..
Dan hou je het leuk! Geen ruzie en al helemaal geen gezeik.


Prettige kerstdagen you all

donderdag 23 december 2010

Nee dank u dat blief ik niet

Groot gegroeid in een gezin waar lekker eten een belangrijke prioriteit was, ben ik opgedroogd tot een makkelijke eter. Mijn moeder hield niet van zeurpieten aan tafel. Je proefde tenminste wat er op tafel kwam. ´Lust ik niet´ kwam je op een muilpeer te staan. Je kon zeggen dat je het niet zo lekker vond. En dat niet zo lekker moest dan wel onderbouwd worden. De structuur niet prettig? Zout, zoet, bitter of zuur? Of een combinatie van dat alles kon ook. Een prima manier om taalvaardigheid en smaak te ontwikkelen. Toch kan ik me niet herinneren dat we in ons gezin met het snot achter de ogen aan tafel zaten. Iedereen mocht twee gerechten écht vies vinden. Daar werd dan rekening mee gehouden. De rest kreeg je, iedere keer op een andere manier klaar gemaak,t opnieuw op je bord. In kleine porties. Je zat nooit tegen een onoverkomelijke berg eten dat je niet lekker vond aan te staren.

Laatst was ik uit eten in een top tent in 023 voor een eerste ontmoeting met iemand die ik ken van twitter. Naar buiten lopend om te gaan roken kwamen we langs de uitstalling van dessertkazen. Zij stelde voor dat we ook kaas als dessert konden nemen. Op mijn: ‘Ik blief geen kaas’ donderde ze bijna de trap af. Een Bourgondiër zoals ik, die geen kaas blieft? Het was goed voor ongeveer een half uur gespreksstof.

Kaas en orgaanvlees om precies te zijn lever. Ik krijg het niet weg. Om alle vragen voor te zijn. NEE, IK LUST GEEN KAAS. Geen blokjes, geen kaas op brood, geen franse kazen, geen jonge kaas, geen oude kaas, geen Beemsterkaas, geen Leidschekaas, geen brandnetelkaas. Geen geiten of schapenkaas. Kaas is vies. Heel vies! Lever ook, maar kaas is nog veel viezer. Ik ben nu zo ver dat ik oude kaas flink gegratineerd wel kan eten. En ook de mozzarella schraap ik niet meer van mijn pizza. Maar feta in mijn sla? Het gaat onmiddellijk retour. Ik loop kokhalzend langs de kaasboer op de markt. De heer die kort daarvoor kaas gegeten heeft, kan zoenen wel op zijn buik schrijven.
Ik probeer nog steeds elk gerecht dat ik niet ken en lust ik niet komt nog steeds mijn mond niet uit. Paté en leverworst vind ik ondertussen heerlijk. Gebakken lever is nog steeds niet mijn ding. Maar kaas, tsja kaas, dat blief ik gewoon niet!

Ik heb door de jaren heen heel wat keren op mijn tong moeten bijten als er vrienden van mijn welpen kwamen eten die niets anders dan een boterham met pindakaas naar binnen werkte. Want ze hoefden niets te proeven van hun ouders. Tenslotte moet je van eten geen strijd maken zegt zo'n ouderpaar dan. Dat klopt helemaal, je moet van eten geen strijd maken. Je leert je kinderen gewoon van jongs af aan dat ze eten wat ze op hun bord krijgen.  Zo ontwikkelen ze hun smaak. En natuurlijk mogen ze twee dingen echt niet lekker vinden. En bij de woorden 'lust ik niet' vragen of ze soms een muilpeer willen hebben. Werkt als een speer.

Ik wens u in ieder geval makkelijke eters aan uw kerstdis.

woensdag 15 december 2010

Alimentatie

Spaarvarkentje aan de wand wie is de slimste in het land?

Spaarvarkentje aan de wand wie is de slimste in het land?
Na een scheiding vervalt de verplichting om financieel voor elkaar te zorgen niet. Heeft één van de ex-partners niet voldoende inkomsten om een levensstandaard gerelateerd aan de welstand tijdens het huwelijk te bekostigendan moet de ander alimentatie betalen. De wettelijke termijn om alimentatie te betalen staat op 12 jaar. Zelfs als er geen kinderen zijn bestaat de onderhoudsplicht. Dan moet het huwelijk wel langer dan 5 jaar standgehouden hebben. Korter dan vijf jaar getrouwd zonder kinderen? Je betaalt net zolang als dat je getrouwd bent geweest.
Ik vind het onwijs. Vooral dat de levenstandaard na de scheiding gerelateerd moet zijn aan de welstand tijdens het huwelijk. Dat de gescheiden partners samen bijdragen aan het onderhoud van gezamenlijke kinderen, lijkt me niet meer dan normaal. Je wilde kinderen, dan zal je er voor zorgen ook. Maar waarom is een man (in negen van de tien gevallen de meest verdienende) 12 jaar lang verplicht de levenstandaard die de vrouw tijdens haar huwelijk had, in stand te houden? Ik kan me zo moeilijk voorstellen dat een vrouw dat überhaupt zou willen. Financieel afhankelijk zijn van de ex-partner, de hand ophouden. De schuldvraag speelt bij het vaststellen van de hoogte van het te alimenteren bedrag in tegenstelling tot vroeger geen rol meer. Terecht wat mij betreft. De wet lijkt gemaakt te zijn voor de generatie vrouwen die als vanzelfsprekend thuis bleven om voor de kinderen te zorgen. Nooit gewerkt en met 50 of 55 jaar ingeruild voor een jonger model, dan zijn je kansen op de arbeidsmarkt niet zo groot. Dom om je zo afhankelijk op te stellen, maar in zo’n situatie, doe dan die 12 jaar maar.


Maar ik vraag me het volgende af. Blijf je verantwoordelijk (ook financieel) voor de ex-partner? En zo ja hoe lang dan en hoeveel is dan ‘fair?’

dinsdag 14 december 2010

Dieet junk





Na de feestdagen begint de dieet gekte weer. Januari is bij uitstek de maand van reclame voor diëten en natuurlijk de middelen die u vooral SNEL SNEL SNEL resultaat beloven.

Veel vrouwen en mannen leiden in januari aan gekte. Dat klinkt vriendelijk maar eigenlijk bedoel ik dat een hoop mensen in januari gewoon knettergek zijn. Ze eten bakken sla met nul voedingswaarde en sterven liever dan een gezonde boterham met roomboter en een goede parmaham te eten. En waarom? Blij word je er niet van. En mooi al helemaal niet. Een vriendin rekende uit dat ze al 25 jaar op dieet is. In die 25 jaar is ze zo’n 50 kilo afgevallen als je alle kilo’s bij elkaar optelt. Dat klinkt natuurlijk prachtig. Maar ze is ook zo’n 60 kilo aangekomen. 25 jaar stress en 10 kilo erbij.

De dieet junkies eten dus liever sla die met chloor is behandeld om ze langer goed te houden, dan dat ze een klont roomboter door de sperzieboontjes roeren. Het mooiste, gezondste en lekkerste eten ligt voor het oprapen. Maar het staat bijna allemaal op de verboden lijst. En waarom? Omdat de meeste van ons geen donder meer weten over eten. Niet hoe je het klaar maakt, niet waarom er een vetrandje zit aan een lamskoteletje. Waarom dingen beter smaken met een scheut goede olijfolie, of een klontje boter erdoor.

We eten liever 'snoeptomaatjes' waar geen smaak of kraak aanzit, de bolletjes uitgestoken wortel die je nog niet aan een paard zou voeren qua smaak dan tomaten gekocht bij de kweker, een goede entrecote of een moot vette vis. In Amerika wordt vet aangeduid als het “‘F” woord.

Daarnaast zijn dieetjunkies ook nog eens verschrikkelijk onbeschoft. Heb je een dag in de keuken gestaan, belt een vriendinnetje op en zegt, je hoeft je voor mij niet uit te sloven hoor. Ik ben bezig met dieet zusenmezo en ik ben met wat sla en een tomaat ook erg gelukkig.

Uit nijd heb ik zo ooit eens anderhalve kilo asperges met beenham, gewelde boter met wat mosterd erdoor en hard gekookt ei in mijn eentje opgegeten omdat vriendin Y ergens gelezen had dat als je asperges combineert met boter en ham, dat wat je naar binnen werkt meteen op je kont kunt plakken.
We maken ons druk om kinderen met overgewicht en dat we steeds zwaarder worden. Maar we vergeten de gezondheidsschade die dieetjunks oplopen. Mijn vriendin die ontbijt met zwarte koffie en sigaretten, een bak sla eet op een dag en de rest van de avond op wijn doorbrengt, mag dan een maatje 34/36 hebben, ze heeft wel een rimpelbekkie. Heeft het altijd koud en de vellen hangen erbij.

Zullen we maar weer eens ‘gewoon’ gaan doen met eten? Dus gewoon drie maaltijden per dag. Je niet volstoppen met zoetigheid een paar keer per week bewegen. Dan ziet die maat veertig er ook bijzonder prachtig uit.

zondag 12 december 2010

Waarom


In het Volkskrant Magazine van dit weekend stond een groot interview met Hero Brinkman. Het interview riep in ieder geval twee vragen bij mij op. De ene vraag heeft te maken met mijn professie, de tweede vraag ik mij af als burger.

Wat dacht zijn voorlichter toen ze de fotograaf toestemming gaf om Brinkman in deze uiterst onvoordelige pose op de gevoelige plaat vast te leggen? Voor degene van u die het magazine niet gelezen hebben. Hero Brinkman knielt voor de troon, terwijl hij doet alsof hij de gesp van zijn schoen vastmaakt. Hij grijnst er wat ongemakkelijk bij en moet omhoog kijken. Over het feit dat de man schoenen met gespen draagt zwijg ik maar. Als ik de foto zie denk ik: 'Pleaser ten koste van alles'. Ik vraag me dan ook af of desbetreffende voorlichter het beste met Hero voorheeft. Ik kan het me niet voorstellen.

Daarnaast verbaasde ik me over volgende citaat: "Ik deed laatst boodschappen toen ik een man de caissière hoorde uitschelden. Normaliter zou ik die man tot de orde geroepen hebben. Want als er rottigheid was, loste Hero Brinkman het op. Ook in privé-tijd. Nu houd ik mijn mond en maak ik dat ik weg kom."

Ik begrijp niets van dit citaat. Waarom maakt Brinkman dat hij wegkomt? Is het niet juist de taak van een volksvertegenwoordiger om dat waar hij of zij voorstaat voor te leven? Ook - of juist in privé-tijd. Iemand aanspreken op gedrag is nou niet iets waarvan je bang hoeft te zijn dat dit je negatieve pers oplevert. Het tegendeel is waar durf ik te stellen. Het doet je imago alleen maar goed.
Tenzij je met aanspreken iets anders bedoelt dan wat de meeste mensen onder aanspreken verstaan. Zou Hero Brinkman met aanspreken eigenlijk gewoon fysiek aanpakken bedoelen? Want dat is de enige reden die ik kan bedenken waarom je als lid van de Tweede Kamer iemand niet op zijn gedrag aanspreekt maar wegloopt.

zaterdag 11 december 2010

Verha(a)ren

Er zijn vast onderzoeken naar gedaan; Waarom beroepen opeens 'verha(a)ren', feminiseren, ver-vrouwen. Allemaal woorden om aan te geven dat sommige beroepen, om wat voor reden dan ook, aantrekkelijk worden voor vrouwen. De dames geven zich massaal op voor HBO opleidingen of universitaire studies. Ze studeren af en overspoelen ‘en masse’ de markt. 

En daar ligt volgens mij een probleem. Zodra een beroep een bepaald percentage vrouwen kent dan devalueert het in status, jongens kiezen die bepaalde opleiding of studierichting niet meer het beroep 'verhaart' nog meer verliest sneller aan status en voordat je het weet is een beroep een ‘typisch’ vrouwen beroep geworden. 

Een ‘typisch vrouwenberoep’ is een beroep dat weinig aanzien kent, een lagere beloning en weinig carrière perspectief heeft. Het lijkt erop dat dit proces steeds sneller gaat. In het begin van de vorige eeuw stond het beroep van onderwijzer nog in hoog aanzien en behoorde deze samen met de dokter, de notaris en de advocaat tot de notabelen van de stad. De scheiding was heel duidelijk, vrouwen werden bewaarschool juffrouw en mannen onderwijzer. Op het moment dat de ‘juffen’ de markt overspoelde zo in de jaren 50 van de vorige eeuw zag je het aantal mannelijke leerlingen aan de pedagogische academie evenredig afnemen. Natuurlijk was de onderwijzer toen al lang geen ‘mijnheer’ meer. De tijdgeest was daar ook debet aan.

Het bovenstaande voorbeeld geldt ook voor andere beroepsgroepen. Marketing&Communicatie, management, consultancy, jeugdzorg en reclassering. De dames rukken op. Niets mis mee ware het niet dat deze beroepen voor de heren der schepping daarmee steeds onaantrekkelijker lijken te worden. In een van mijn laatste functie bestond het landelijk managementteam toen ik vertrok voor 90% uit vrouwen. 

Nou én hoor ik u zeggen. Dat heet emancipatie mevrouw Teeuwen. U heeft natuurlijk gelijk, maar een mannelijke collega vinden was schier onmogelijk.

Mijn stelling is dus: de snelheid waarmee een beroep 'verhaart', is evenredig aan de snelheid waarmee het beroep in aantrekkelijkheid afneemt voor mannen.

http://www.youtube.com/watch?v=wd1-HM234DE&feature=fvst

vrijdag 10 december 2010

Gezond verstand


Dat krijg je er nou van
Dat krijg je er nou van
Vandaag moest ik even naar de stad. U kent dat wel, een welp die belt, een verzekeraar die langs komt, en omdat ik toch vanuit huis werk, of ik dan even de heren wilde ontvangen. Nu ben ik qua welpen de beroerdste niet, dus ik vertrok naar mijn geboorte stad. Normaal gesproken een ritje van een kleine tien minuten.


Voor de goede orde, ik begrijp best dat een stad een levend organisme is waar onderhoud een deel van uitmaakt. Als je een beetje nadenkt dan weet je dat ook wegen slijten en dus zo af en toe aan onderhoud toe zijn. Niet altijd leuk, maar je snapt het wel. Het wordt steeds drukker en ons wegennet moet op sommige plekken uitgebreid of onderhouden worden. Je doet iets langer over de geplande rit? Geen punt! Je steekt nog eens een sigaretje op, draait de nieuwe cd die je net cadeau gekregen hebt of je belt met iemand die je al een tijd niet meer gesproken hebt.
Ik vind het al moeilijker te begrijpen als wegen die op elkaar aansluiten tegelijkertijd onder handen genomen worden. Maar, goed van hart als ik ben, denk ik dan dat er vast een reden zal zijn waarom dit gebeurt. De wegen zijn tegelijkertijd aangelegd en dus tegelijkertijd aan vervanging toe. Vervolgens zet ik gewoon een nieuw muziekje op en bezie mijn ziel in lijdzaamheid.


Wat ik NIET begrijp, is hoe een of andere domme planoloog het in zijn botte hersens haalt ELKE weg naar ELKE parkeergarage in mijn stad tegelijkertijd onderhanden te nemen. Elke toegangsweg naar elke parkeergarage in de stad van mijn hart wordt tegelijkertijd gerenoveerd, geasfalteerd en is dus afgesloten.


Wil je in Haarlem in een van de parkeergarages je auto neerzetten, dan is uithoudingsvermogen en een grondige kennis van de stad van harte aanbevolen. Heeft u dat niet, dan raad ik u ten zeerste aan om Haarlem te mijden. Maar wat ik me oprecht afvraag, waar is het gezonde verstand op het stadhuis gebleven? Elke toegangsweg naar elke parkeergarage, wie bedenkt zoiets? En een pragmatische oplossing bedenken zoals de oude toegangsweg waar we jarenlang gebruik van hebben gemaakt weer in ere herstellen, nah, dat is gewoon teveel gevraagd.


Het gezonde gestand van de stad van mijn hart is geëmigreerd naar Timboektoe en is blijkbaar niet van plan ooit nog terug te keren naar Haarlem.





woensdag 8 december 2010

Rituelen

Ik ben een rituelen mens. Ik ben dol op rituelen. Dat kunnen hele grote rituelen zijn of kleine ingetogen rituelen. Rituelen die met het lijf of met de geest te maken hebben. Het vieren van de wisseling van de seizoenen. Van hoe hier de verjaardagen gevierd worden tot Kerstavond. Als het me bevalt, als het goed voelt, dan maak ik er een ritueel van. Rituelen lijken op vaste gewoontes. Ze hebben het echter in zich dat men meent er niet meer buiten te kunnen. Zo kan een blokje om voor het slapen gaan een vaste gewoonte zijn. Als je denkt dat je zonder dat blokje om niet goed zal kunnen slapen, dan wordt het een geritualiseerde gewoonte. Rituelen zijn heel belangrijk. Het vertrouwde karakter van het ritueel is van belang, zowel voor een individuele persoon, die zich erdoor op zijn/haar gemak voelt, als voor een samenleving, waarbinnen de (gedeelde) rituelen een bindmiddel tussen de personen zijn.

Een belangrijk ritueel uit mijn jeugd was het ontbijt op zondag. Hoe laat je het de avond tevoren ook gemaakt had of je nu wel of niet een vriendje in je bed ontvangen had, op zondag ontbeten mijn moeder, mijn twee broers en ik altijd samen. Door de week kwam het er nooit van. Het eerste deel van de zondagochtend was gereserveerd voor muziek van mijn moeder. Alle elpees van Frans Halsema werden er doorheen gejast op de zondagochtend. Prima muziek om nog wat bij weg te soezen. Daarna was het de beurt aan mijn oudste broer. The Doors werd keihard opgezet, waarna mijn middelste broer met The Maddog & The Englishman er nog een schepje bovenop deed. Bij al dit muzikale geweld aten wij zelfgebakken brood met gebakken eieren en spek. Nog steeds een beproeft ritueel bij een kater. Gebakken eieren met spek.

In het buitenland en rondlopen in een kerk? Alhoewel ik helemaal niet gelovig ben, steek ik altijd een kaarsje op en sta stil bij degene die mij lief zijn. Dood of in leven dat maakt niet uit.Het wisselen van de seizoenen werd in mijn jeugd uitbundig gevierd. Palmpasen, het Michaëlfeest en advent. Als ik thuis ben rond de kerst zal ik nog steeds een adventskrans maken en ophangen. Zelf bijenwas kaarsen maken doe ik niet meer, ik koop ze nu. Eigenlijk jammer want het kaarsen trekken, precies 13 waslagen – voor elke maand van het jaar een laag en één extra laag voor het nieuwe jaar – was eigenlijk een prachtig ritueel om de kersttijd in te luiden. Ik heb bepaalde rituelen losgelaten en er zijn andere voor in de plaats gekomen.
Rituelen kunnen bindmiddel voor een samenleving zijn. Jammer dat ik ze niet meer zie.

maandag 6 december 2010

Boodschappen




Op zaterdag heb ik zo mijn vaste rituelen. Een van die rituelen is boodschappen doen. Bakker, slager, groenteman en natuurlijk de supermarkt. Gezien mijn werkritme haal ik voor een hele week aan boodschappen. Ik heb niet veel zin om als ik ‘s avonds thuis kom nog eens boodschappen te gaan doen. Slager, groenteman en dat soort lieden zijn trouwens allang dicht rond die tijd.

Iedere week, werkelijk iedere week is er wel een of andere bijgoochem die in mijn winkelwagentje kijkt en me knipogend vraagt of ik een feestje heb.
Meestal kijk ik dan nogal koel terug en zeg dat ik geen feestje heb, maar kinderen. De volgende opmerking is dan of ik dan soms een weeshuis bestier. 

De eerste keer dat dit commentaar mijn deel was vroeg ik nog als een halve zool: “Hoe bedoelt u?”
“Nou ja, het is zoveel”, zei de muts die mijn kar bekeek alsof er iets viezigs inzat. Ik keek als een debiel naar mijn 10 liter melk, vier liter karnemelk, drie pakken joghurt. De vla en de kwark. De vier pakken sinasappelsap, de pakken andere vruchtensap, de flessen wijn, de zes broden, de vleeswaren. De kaas van de supermarkt voor de tosti’s. De kaas van de kaasboer voor op brood. De tassen vol groenten, de aardappels en pakken verse pasta en de uitpuilende tas van de slager. Ik voelde me toch een beetje aangevallen en zei: “Het is voor een week hoor."
Ze begon de omstanders erbij te betrekken. “Voor een week? Vindt u dat niet veel?”, vroeg ze aan iemand achter haar in de rij terwijl ze op mijn kar wees. “Maar hoeveel kinderen heeft u dan? Wat belachelijk veel. Eten ze dan zo veel? Hoeveel kinderen heeft u nou?” Ik begon het zat te worden en de man die bij haar was zag dat waarschijnlijk aan mijn gezicht. Opeens viel hij uit: “Hou toch eens op, met je eeuwige commentaar op alles en iedereen, beet hij haar toe”. De vrouw keek zeer verontwaardigd om zich heen alsof ze steun zocht bij de rest van de mensen die in rij stonden. 

Ik zei heel rustig: “Mevrouw ik heb toch ook geen commentaar op het schijtbeetje in uw kar?” Betaalde zoals iedere week een godsvermogen en liep bepakt en bezakt de supermarkt uit me stiekem bedenkend dat ik best iets aardiger had kunnen reageren.

zondag 5 december 2010

Innerlijk emigreren

De innerlijk geëmigreerde komt u meestal tegen op het werk. Hij of zij komt eigenlijk altijd net even te laat binnenlopen. Nooit zoveel te laat dat ze er op aangesproken kunnen worden. Daarnaast gaan ze ook net even te vroeg weg. Altijd zo'n minuut of vijf. Als je daar iets over zegt, wijzen ze me veel bombarie op hun klokje dat standaard vijf minuten te vroeg is afgesteld. 


Ze doen hun werk, dat wel, maar enige passie of oprechte interesse ontbreekt. In hun hoofd zijn ze de acht urige werkdag ergens anders. Ze zijn innerlijk geëmigreerd. Ze zijn fysiek aanwezig maar daar is ook alles mee gezegd.


Als je al een goed gesprek met ze kunt aangaan -  daar heb je enig doorzettingsvermogen voor nodig - en vraagt waarom ze acht uur per dag iets doen wat ze niet boeit, waar ze geen plezier aan beleven, dan mompelen ze iets over hypotheek en dure kinderen en voegen je toe dat ze het écht, heus wel naar hun zin hebben. De innerlijk geëmigreerden zijn de zuurheid voorbij. Negatieve emotie is namelijk ook emotie. Dat ontbreekt. Het interesseert ze domweg niets. Ze doen wat ze moeten doen maar ook niets meer dan dat, liever minder. 


Als ik ze zie dan overvalt me altijd een gevoel van innig medelijden en hoop ik dat het prachtig is waar ze in hun hoofd naartoe gegaan zijn. Maar ik ben bang van niet.

vrijdag 3 december 2010

Razzle Dazzle them

Eergisteren heb ik u gevraagd wat u wel of niet tweet. Niet alleen mijn timeline maar ook mijn DM ontplofte. Wat ik erg grappig vond is dat maar een iemand die ik tot mijn online vrienden reken ook daadwerkelijk reageerde. De rest was beangstigend stil. 

De resultaten inclusief disclaimer: Dit is een greep en dus mijn perceptie van de reacties die ik ontvangen heb. Geen representatieve steekproef. Geen kwalitatief onderzoek, niet eens kwantitatief. Het is mijn perceptie, niet meer en niet minder. Klachten kan via timeline of DM. 
  • Seks
Daar tweeten we niet over. Niet over hoe vaak, niet wanneer en al zeker niet met wie. Tweeten over seks is een no-no. Tenzij als grapje. En dat terwijl iedereen weet dat twitter aan de 'achterkant' een grote vleeschmarkt is. Als we al tweeten over seks is het via DM.
  • Relaties
Die hebben we, of niet, willen we, of niet, maar we gaan anderen dus niet aan de neus hangen of de relatie verbroken is, of niet. Of dat we er iets buitenechtelijks op nahouden, of niet. Of hij tegen je schreeuwt, of niet, lief is, of niet. Pas als hij je slaat dan wil je daar wellicht iets over zeggen. Maar dat hij een eventuele bankhangende zappert is, of zij een buiten de pot pissende UGGS dragerT is, dat delen we dan weer niet.

  • Drank
We ploppen ons een stuk in de kraag maar vertellen niet eerlijk hoe laat en hoe lang. Mensen die eerder ploppen dan u dat doet, tsja. Ergens wel een beetje zielig. Als u teveel gezuupt hebt, dan gaat u stantepede offline. Dat kruisje kunt u dan net nog vinden.

  • Werk
Ben je geen journalist, dan twitter je niet heel graag over je werk. Voordat je het weet lezen je collegae mee. Waar ze je niet aan durven te spreken op twitter, kost ze dat waarschijnlijk helemaal geen moeite bij de koffie automaat. Confrontatie 1.9
  • Gezondheid
Een snotneus of griepje? Yep dat delen we graag. Een ziekte die het uiterlijk treft daar zijn we al minder uitgesproken over. En wat als een innige wens een ziekte blijkt? Of iets dat potentieel dodelijk is dat het op jou heeft gemunt? Er zijn mensen die daar met humor en relativering over kunnen bloggen zoals http://profiel.web-log.nl/mevrouwbee en daar heb ik dan weer heel veel respect voor.

  • Conclusie
Een ieder op Twitter heeft wel iets te verbergen. En iedereen doet zich ergens een beetje beter voor dan ze werkelijk zijn. Hey! Thats life!





woensdag 1 december 2010

Wie schrijft die blijft

Je kunt het ambtenaren tegen elkaar horen zeggen als ze een vergadering verlaten, met opnieuw de opdracht op zak, om een lijvig rapport te schrijven. "Je weet het hè? Wie schrijft, die blijft." En daar gaan ze, terug naar hun kantoor waar ze hun computer opstarten en beginnen aan de vernietiging van een klein tropisch bos voor het benodigde papier.

Zeven van de tien plannen worden gemaakt in het hoofd van de ambtenaar. Dat is als je er over nadenkt best logisch. Tenslotte heeft hij een (beleids) opdracht gekregen en die voert hij, trouw als hij is, naar beste kunnen uit. Dat het plan goed in elkaar moet zitten is ook niet gek. De opdrachtgever wil tenslotte wel serieus genomen worden. Alleen lijkt serieus een synoniem voor veel woorden. En de uitvoering vanaf het begin laten meedenken daar is geen sprake van. "Ja dag, die roepen toch alleen maar dat het niet kan.'  Niet zo raar als de vraag om mee te denken geen open vraag maar een opdracht is. 'We moeten zoveel bezuinigen en dat gaan we op deze manier doen. Denken jullie mee over de uitvoering?' Is van een hele andere orde als: 'We moeten zoveel bezuinigen, hoe kunnen we dat realiseren?'

Als een plan dan eindelijk klaar is en door de besluitvorming heen geloodst is, dan komt de ambtenaar tot zijn grote schrik, tot de ontdekking dat de wereld - of de politieke werkelijkheid - is veranderd. En hoppa, daar gaat zijn mooie plan. Linea recta de la in. En hij? Hij sloft door naar het volgende plan.
Hij schreef, dus hij bleef.

maandag 29 november 2010

J'accuse

Ik beschuldig. Op de maandag morgen. Nadat ik dit http://ht.ly/3gE34 las, beschuldig ik bij deze Ivo Opstelten van kilo's boter op zijn hoofd. Aan de voorkant gedoogt Nederland softdrugs. Natuurlijk, het is tenslotte een prettige en constante bron van belastinginkomsten. Ik beschuldig Opstelten van het feit dat hij de eindgebruiker (de achterkant) aan de schandpaal wil nagelen, maar ondertussen de leeftijdsgrens niet kan, durft of wil handhaven. Ik beschuldig hem van het feit dat ondanks de controles die uitgevoerd worden het THC gehalte in softdrugs zo gegroeid is dat o.a het Trimbos instituut maar ook elke verslavingskliniek al jaren aan de bel trekt om te waarschuwen voor de effecten zoals daar zijn een fijne psychose, schizofrenie en andere psychische stoornissen.


Ik beschuldig hem ook van symboolpolitiek, een man met zoveel verstand kàn namelijk zelf niet geloven dat het aan de schandpaal nagelen van jongeren die (soft) drugs gebruiken ook maar iets oplevert of dat daar een preventieve werking vanuit zal gaan. Ik beschuldig hem van discriminatie. Het probleem van coma zuipen, de breezersletjes (u weet wel, de hele jonge meiden die seksuele gunsten verlenen in ruil voor een drankje) is vele malen groter dan het drugsgebruik onder jongeren.


Ik beschuldig hem van het ontketenen van een heksenjacht op ouders wiens kind blowt. Hij zegt: "Ouders moeten door scholen keihard worden aangesproken op drugsgebruik van hun kinderen, want het begint natuurlijk met ouders en jongeren zelf." 


Ja mijnheer Opstelten, de verantwoordelijkheid voor mijn kind begint bij mij. Maar u als minister van Veiligheid en Justitie bent er verantwoordelijk voor dat onze kinderen in iedere stad, dorp of gehucht een coffeeshop binnen kunnen lopen, dat er onvoldoende gecontroleerd wordt op leeftijd, dat de THC waarden zo groot zijn dat  je van hard drugs kunt spreken. En daar spreek ik u keihard op aan. 


Als u dat nou allemaal even gaat regelen, dan blijf ik wel in gesprek met mijn kind over de gevaren van alcohol en drugs. Daar heb ik u namelijk helemaal niet voor nodig.

zaterdag 27 november 2010

Jong, jonger, jongst

Kent u de uitdrukking van achteren lyceum, van voren museum? Mijn welpen van 23 en 21 willen hem nog wel eens geschrokken tegen elkaar gebruiken. Ze denken achter een prachtige jonge deerne aan te lopen. Lang blond haar, goed figuur, piquant gekleed, maar als ze er dan voorbij lopen en omkijken om al dat moois eens van voren te bewonderen, maken ze zich met een sprintje uit de voeten. Er is weinig MILFS meer aan wat ze zien, als ze de bewuste dame in het gezicht kijken. Een verlepte kop kijkt ze vanonder het geblondeerde haar aan. Te veel make-up, te bruin, te oud.

Voordat de heren die dit lezen aan het gniffelen slaan. Ik zie en hoor steeds vaker dat dit ook de vriendinnen van de welpen overkomt. Denken ze achter een lekkere vent aan te lopen, kek leren jack, gave spijkerbroek, hippe schoenen, goede kop met haar, lopen ze er voorbij en kijkt een man die hun opa had kunnen zijn ze vanonder het bijgekleurde haar met een verlopen kop aan.

Radio en tv schreeuwen ons toe: jong, jong, jong. Of je je daardoor laat meeslepen is de eigen keuze. Maar ik ben zo benieuwd wat er gebeurt als de types, die ik hierboven beschreven heb, voor de spiegel staan. Zijn er dan twee stemmen in hun hoofd? De ene die onverbiddelijk roept dat dit echt niet kan en de ander die hen de ogen doet sluiten voor de keiharde waarheid? Die laatste stem die ze toefluistert dat je er prima uitziet. Dat je zo oud bent als je je voelt en dat je je nog steeds die strakke jonge en hippe midden twintiger kunt en mag voelen. Dus kleden ze zich ook zo en doen ze er alles aan om de leeftijd te verbergen.

Ouderdom zit hem niet in het lijf. Het zit hem in het niet meer nieuwsgierig zijn. Niet meer open staan voor meningen van anderen. Je niet meer willen verdiepen in de wereld om je heen. Geen verwondering meer kennen. Zuur worden en zeikerig. Een wat oudere man in spijkerbroek en leren jack? Ja graag! Als hij zich daar goed in voelt en dat uitstraalt. Een vrouw van midden vijftig met goede benen in een wat kortere rok? Prima als ze schwung heeft, zelfverzekerd door het leven gaat en niet de concurrentie met haar kleindochter aan wil gaan. 

Dus als je ooit voor de spiegel staat en vraagt: “Spiegelbeeld vertel eens even, ben ik net zo oud als jij?” Laat de spiegel je dan niets wijsmaken. Het antwoord is JA!

http://www.youtube.com/watch?v=hV0SgRP1YiM

donderdag 25 november 2010

Brief aan Ahmed Marcouch

Geachte heer Marcouch, beste Ahmed,


Ter beschikking stellen van het onderwijs. Dat moeten we volgens u doen met jonge criminelen. TBS maar dan anders. Het jeugdig geboefte komt de Justitiële Jeugdinrichting niet uit tot hij of zij, dat komt namelijk steeds meer voor, een diploma op zak heeft. Een vak geleerd. Dat zou in twee jaar moeten lukken met een maximum van vier. Als je er oppervlakkig naar kijkt dan lijkt het een sympathiek plan. Geen jongere de poort uit zonder diploma daar kan niemand toch tegen zijn? Ik ben dus wel tegen omdat het symboolpolitiek is meneer Marcouch. Ik leg u graag uit waarom ik dat vind.

  • De doelgroep
Sinds de scheiding straf/civiel waarbij 'stoute' jongeren het justitie apparaat ingegooid worden en 'zielige' jongeren JeugdzorgPlus (ook wel gesloten jeugdzorg genoemd) ingaan zijn het aantal kinderen dat het justitie traject binnenkomt spectaculair gedaald. Zo ver gedaald dat er een flink aantal Justitiële Jeugdinrichtingen gesloten gaan worden. Ziet u het terug aan de criminaliteitscijfers onder jongeren? Ik niet. Ze gaan alleen het JeugdzorgPlus traject in omdat Jeugdzorg dat adviseert en de kinderrechter dat advies vaak overneemt. Door u alleen te richten op kinderen in een strafrechtelijk traject mist u een veel grotere groep die door hun gedragsproblemen de maatschappij vaak net zo veel overlast geeft. Ze hebben alleen het 'verkeerde' stempel.
Ongeveer een derde van de populatie binnen de JJI's en JeugdzorgPlus instellingen is LVB (licht verstandelijk beperkt)  Blijven die binnen als een diploma voor hen niet haalbaar blijkt?

  • De maatregel
Het ontnemen van iemands vrijheid is de hoogste sanctie die wij kennen in Nederland. Zeker als het om jongeren gaat zou je dat moeten inzetten als 'ultimum remedium' Een jongere ongeacht zijn delict voor vier jaar zijn vrijheid ontnemen zoals u voorstelt is in strijd met het ook door Nederland ondertekende verdrag die de rechten van het kind waarborgt.

  • De uitvoering
De afgelopen twee jaar zijn, in ieder geval binnen JeugdzorgPlus, de praktijklokalen wegbezuinigd. Veel instellingen klagen steen en been over het niveau van onderwijs binnen de muren. Nou valt het ook niet mee om kinderen met ernstige gedragsproblemen en/of psychische stoornissen een beetje leuk onderwijs te geven. Ik wil niet zeggen dat het niet kan, maar simpel is het niet. De keren dat kinderen terug gestuurd worden naar hun leefgroep zijn niet te tellen. En net als buiten de muren, vallen er ook binnen de muren vaak lessen uit of moet er vergaderd worden. Een falend systeem en daar wilt u kinderen met enorme problemen vier jaar aan toevertrouwen?


Wat blijft staan mijnheer Marcouch, is het sympathieke idee dat geen jongere een instelling, welke dan ook, verlaat zonder diploma of vakopleiding op zijn/haar eigen niveau. Maar die mogelijkheden zijn er al. Via WorkWise bijvoorbeeld. Of bijzondere voorwaarden die een rechter zou kunnen opleggen. Als u er dan in uw functie van volksvertegenwoordiger even voor zorgt dat die kinderen ook daadwerkelijk weer in het onderwijs terecht kunnen en niet van school naar school geschoven worden, dan hebben we ook bereikt wat u zo hartstochtelijk wil. En daar hebben we dan helemaal geen vier jaar opsluiten voor nodig.


Met een hartelijke groet,


Annette Teeuwen







dinsdag 23 november 2010

Emotionele incontinentie

Nederland wordt nog steeds beschreven als een Calvinistisch land. Ingetogen gedrag, ingetogen in het uiten van emoties, niet te koop lopen met je successen, niet te koop lopen met je kapitaal, zuinigheid en arbeidsethos. Een imago waar we net als klompen. molens en tulpen, nooit vanaf moeten willen. Goed voor het toerisme.

Een grote groep Nederlanders is helemaal niet Calvinistisch, maar is emotioneel incontinent en heeft exhibitionistische trekken. Ik geloofde mijn ogen niet toen ik tijdens een avond zappen een Nederlandse vrouw  in haar slecht zittende ondergoed op een bank zag zitten, huilend naar de camera omdat zij zich zo lelijk voelde. Haar gevoel bedroog haar niet, kon ik met eigen ogen constateren. Maar geen nood, de presentatrice wist raad. In het Hema-ondergoed voor een grote spiegel pepte een hedendaagse slecht gelukte versie van Freud haar op: “Kijk nou eens, kijk eens goed, wat vind je wél mooi aan jezelf”. De vrouw fluisterde dat zij haar oorlellen wel ok vond. Daarna werd zij geconfronteerd met een drie meter hoge fotoversie van zichzelf. Omstanders moest zij vragen wat zij dan wel niet van het gefotografeerde lijf vonden. 

Wat mij betreft werd toen eens te meer bewezen dat iedereen op de Nederlandsche televisie keihard liegt. De vrouw knapte van al deze goedbedoelde leugens om bestwil zienderogen op. De sportschool werd bezocht en er werd behoorlijke lingerie aangeschaft. Samen op kosten van de omroep fijn naar de kapper en de schoonheidsspecialiste. Ondertussen was de vrouw al een kilo of 5 afgevallen alleen al van het janken. Klap op de vuurpijl was een naaktfoto die haar moest overtuigen dat ze wel een beeldschone deerne was. Als hoogtepunt in al dit droevigs de onvermijdelijke presentatie van haar ‘nieuwe’ ik aan geliefden en vrienden. Niet in een beeldig jurkje, nee, de heule meute werd geconfronteerd met mevrouw in haar nieuwe lingerie. Want dan heb je pas lef en moed. Exhibitionisme via de televisie geeft blijkbaar zelfvertrouwen. Dit soort programma's worden gevreten bij het leven. De kijkcijfers zijn meer dan goed. Van Calvijn naar emotionele incontinentie. We zijn van ver gekomen.

maandag 22 november 2010

Daarom

Ik heb vandaag veel reacties via twitter gekregen op mijn vorige blog. Er stonden type/taal fouten in. Dat is niet fraai als je een boodschap wil overbrengen. Maar ik vraag me in alle oprechtheid af of de boodschap niet is overgekomen. Of was de boodschap de criticaster niet welgevallig? Spreek me aan op mijn boodschap, maar hou op om me aan te spreken op type, taal, stijl of andere fouten. Het is a fucking waste of your time. Denk je zelf ook niet? Anders hadden ze het er in de 48 jaar dat ik hier rond loop er wel ingeslagen. Dat is niet gelukt, gaat  jou dus ook niet lukken. Zie het als een lesje in lezen. Soms moet je mijn blog twee keer lezen. Geloof me, je gaat er niet slechter van worden.

Honderd procent veilig

Dames en heren, ik heb een nare mededeling voor u. Die honderd procent veilige samenleving waar u al jaren om roept, die komt er niet. Nooit! Niet door strenger straffen, niet door de doodstraf in te voeren, niet door pedofielen chemisch of anderszins te castreren. Niet door mensen in strafkampen te zetten. 

Wie denkt dat dit laatste ook maar enig nut heeft, die raad ik van harte aan om het 'Pauperparadijs' van Suzanna Jansen eens te lezen. Dit boek laat het failliet van de verschillende experimenten die de Nederlandse staat heeft opgestart in Veenhuizen duidelijk zien. De USA kent de strengste straffen, inclusief de doodstraf, van de hele westerse samenleving. De misdaadcijfers zijn daar sky-high de recidivecijfers hoger dan in ons eigen land. De onveiligheid op straat is daar vele malen groter dan in de gemiddelde grote Nederlandse stad en haar ‘krachtwijken’.

In landen waar je hand wordt afgehakt als je steelt, je ogen worden uitgestoken als je naar een andere vrouw kijkt en je de dood door steniging wacht als je als vrouw buiten de pot piest, wordt nog steeds gestolen, naar andere vrouwen gekeken en buiten de pot gepiest.
Recidive is van alle tijden, vroeger, nu en in de toekomst. Iemand die met zijn leven moet betalen voor een misdrijf die recidiveert niet. Dat is waar. Maar het zal een ander er niet van weerhouden om een zelfde of erger misdrijf te plegen.
Helpt er dan niets? Ja natuurlijk wel. Een stevig lik-op-stuk beleid. Niet maanden of soms zelfs jaren moeten wachten op je rechtszaak. Scherp toezicht en sommige mensen gewoon levenslang in de gaten houden. Anderen zul je levenslang uit de samenleving moeten verwijderen. En ja dames en heren, levenslang is in Nederland ook echt levenslang.
Maar welke maatregelen we ook treffen en hoe hard die maatregelen ook zijn, zullen we ophouden met naar de overheid te wijzen en als een klein kind dat om een snoepje zeurt een honderd procent veilige samenleving te eisen.

Ja? Fijn, dank u!

zondag 21 november 2010

Leuk leuker leukst

Waar komt het idee vandaan dat het leven altijd *leuk* moet zijn? Ik kijk er met verbazing naar. De twintigers of begin dertigers die als ze tegenslag in hun leven ontmoeten verontwaardigd zijn. Ze zijn jong en vaak hoogopgeleid. Ze kwamen met stip binnen in de pyramide van Maslov. Ze hebben van papa en mama gehoord dat ze prinsjes en/of prinsesjes waren. Alles kon, heel veel mocht. Wel of geen kinderen krijgen, wel of geen partner, allemaal keuzes en eigenlijk is niets of niemand goed genoeg. Hun hele leven hebben ze gehoord dat ze het centrum van het universum zijn. En het moet leuk, leuker, leukst zijn. ‘Leuke’ vrienden, ‘leuke’ baan, ‘leuk’ huis, ‘leuke’ partners, ‘leuke’ kinderen. Je moet er ‘leuk’ uitzien en ook ‘leuk’ kunnen koken. Een ‘leuke’ hobby ernaast is prettig.


En dan gaat het mis, want dat ‘leuke’ kind krijst 24/7. Die ‘leuke’ functie gaat in de reorganisatie en het ‘leuke’ huis is onverkoopbaar. Ik las dit weekend een artikel waarin een jonge moeder met een huilbaby vond dat de overheid nachtcrechês moest gaan openen maar vooral subsidiëren. Ze vroeg de lezers of wij wel wisten hoe onleuk het was om met een constant krijsend kind opgescheept te zitten. Hoe moe ze was en dat het zo niet verder kon.
En ik dacht: ‘Dame, ik heb nieuws voor jou, het leven is niet altijd LEUK. Het leven is soms stomvervelend of een herhaling van zetten. Het leven kan ook hard en meedogenloos zijn. Stop eens met het als ‘een hijgend hert der jacht ontkomen’ achter leuk aan te rennen. Get a life. Tracht eens wat rust in je donder te krijgen. Neem het leven met al zijn makke zoals het komt en zeur niet over niet leuk. Probeer het eens, het zou je kunnen mee vallen en leuker zijn dan je ooit hebt bedacht”. 

woensdag 17 november 2010

Ga eens echt werken

Het was te verwachten na Hero Brinkman (gaf een barkeeperer een klap/duw) Dion Graus (is aangifte tegen gedaan door een tweetal vrouwen) en Lucassen (ontucht en boetes wegens hinderlijk volgen) dat het Nederlandse journaille en masse het verleden van PVV kamerleden induikt. Het is een drukte van jewelste op de Nederlandse redacties. Men zit uren aan de telefoon, emails worden verzonden en de servers draaien door vanwege het gesurf op het www. Natuurlijk staat een bezoekje tussen de middag of aan het einde van de dag aan Nieuwspoort ook op het menu.


Nieuwspoort is een sociëteit in Den Haag waar politiek, voorlichters en journalisten elkaar ontmoeten. Binnen de muren van Nieuwspoort geldt de Nieuwspoort code. Wat een journalist daar hoort is vertrouwelijk en staat niet de volgende dag op de voorpagina. Wat niet wil zeggen dat de sappige roddel die een journalist daar tot zich krijgt niet verder onderzocht kan of mag worden. 


Oude werkgevers worden lastig gevallen, scholen en oud leerkrachten opgespoord. Vriend en vijand wordt benaderd. Het zal me niets verbazen dat we te horen krijgen dat vuilnis is doorzocht. Alles voor de scoop tenslotte. En ja hoor de scoop is er.  Als tiener heeft dit kamerlid een akkefietje gehad met een medeturner. Fraai? Nee niet echt. Maar het viel blijkbaar allemaal nog al mee. Tenslotte is er geen aangifte gedaan. Het zou me niets verbazen als de beide tieners een week later na de turntraining gewoon gezellig samen een biertje hebben gedronken.
Dat de man in kwestie toen dit gebeurde een tiener was staat in een bijzin vermeld. De wel ingelichte bronnen weten te vertellen dat er wel vaker sprake was van agressief gedrag. Tsja, daar hebben tiener jongetjes wel meer last van onderling. Iets met testosteron enzo.


Ik verwacht morgen dan ook voorpagina nieuws over wildplassen, appels jatten en in de hoek gezet zijn op de basisschool. Daarnaast uitgebreide reportages over belletje trekken, het verstoren van de rust tijdens luilak. Het zingen van beledigende liedjes op 11 november. En laten we vooral het doktertje spelen in groep 1 van de basisschool niet vergeten. 


Het worden verheffende weken in de Nederlandse media.

zondag 14 november 2010

In my back yard please

Het overkomt me niet zo vaak dat ik niet goed weet wat ik ergens van moet vinden. Maar nu is dat wel het geval. Ik heb geen idee wat ik met de zaak Lucassen aan moet, wat mijn mening is. Nu kan ik natuurlijk ook gewoon denken, dan vind je er eens niets van, kan het schelen. Maar dat is me dan weer net even te makkelijk. Dat geeft me het gevoel dat ik me er met een Jantje-van-Leiden afmaak. En zo steek ik niet in elkaar.

Mocht u het afgelopen etmaal onder een digitale steen geleefd hebben, lees dan eerst eens rustig de vonnissen van maart en november 2002 door, toen de zaak speelde.   en 

Ik ben van de soort, die vind dat als iemand zijn straf heeft 'uitgezeten' dat hij dan weer moet kunnen functioneren in onze maatschappij. Waarbij je wat mij betreft best voor bepaalde delicten restricties kunt opleggen als de kans op herhaling groot is. In de zaak Lucassen zou een restrictie kunnen zijn dat hij niet meer voor de klas mag staan. Je moet de kat tenslotte niet op het spek binden.
De kans op herhaling lijkt me als kamerlid niet zo groot. In die functie sta je tenslotte niet dag in dag uit voor een klas minderjarigen. En de machtsverhoudingen tussen de partijen in de Tweede Kamer lijken me wettelijk gezien ook geen probleem als je seks met een collega hebt. Zo bekeken is er dus niets aan de hand. De man heeft zijn straf uitgezeten, de kans op recidive lijkt me niet groot in de huidige functie dus waar gaat het hele gedoe over? Dat het niet handig is dat hij zijn verleden niet aan zijn fractievoorzitter verteld heeft lijkt me duidelijk, maar is wat mij betreft nu niet relevant.

Pikant is natuurlijk wel dat hij lid is van een Tweede kamer fractie die straf en lik op stuk beleid hoog in het vaandel heeft staan. Die resocialisatie uitspreken alsof ze iets smerigs in hun mond hebben, die vinden dat als je drie keer de fout ingaat je de rest van je leven in de bajes mag doorbrengen. Daarnaast laten ze zich voorstaan op NIMBY (Not In My Back Yard) NIMG (Niet In Mijn Gemeente) en zelfs NIML (Niet In Mijn Land). Hun aanhang schreeuwt moord en brand als het gaat om veroordeelde criminelen of ontucht plegers die terugkeren in de maatschappij. Al dat soort uitwassen zoals ze dat noemen bestrijden ze te vuur en te zwaard. Met wijzende vingers en grote woorden. 

En dan hebben ze opeens een ontucht pleger in hun midden, het is een van hen die grote bakken stront over zich heen krijgt en over wie de hele vaderlandse pers heen valt. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Elke ontucht pleger moet minimaal opgeknoopt worden, maar voor degene die ze kennen zijn de excuses niet van de lucht zie de reacties   Het ge- Ja-Maar is begonnen.

En laten we eerlijk zijn, we hebben allemaal wel eens last van die dubbele moraal. Het veroordeelt nu eenmaal veel lekkerder als je iemand niet kent, of in dit geval, standpunten heeft waar je niet achter staat.
Hoe dan ook, ondanks het feit dat ik er eigenlijk nog steeds niet uit ben wat ik er nou van moet denken, ben ik wel blij om één ding. Als het uit de klauwen loopt kan Lucassen tenminste nog terecht in de achtertuin van die 1.5 miljoen PVV stemmers

En dat doet me dan weer deugd.






zaterdag 13 november 2010

Waarom je met fitties niets bereikt

Online ruzie., Iedereen smult er stiekem van. Hoe troeft meneer of mevrouw x de heer of mevrouw y nu weer af. Actie.. reactie. En we vreten het als de taartjes van @zaligzoet. Maar het werkt niet. Je schiet er namelijk niets mee op. Je gooit je frustratie op het internet en denkt er klaar mee te zijn. Maar de waarheid moet eindelijk maar eens keihard geroepen worden, nobody gives a shit. Niet echt. Men roept: 'Schande, goh het is toch wat, had ik nooit gedacht' en gaat over tot de orde van de dag. Wat dat betreft is het wereld wijde web niet anders als een krant. Vandaag gelezen en morgen verpakt de visboer de vis erin of schijt de kat erop.

Een fittie geeft je tegenstander de 'riante' mogelijkheid om zich te profileren te blijven zuigen en nog erger, de ruzie in je 'echte leven' te brengen. Bij de meeste online ruzies is het sop de kool niet waard. Maar soms raakt iemand die online iets blaat blijkbaar precies die zere plek die iedereen wel ergens heeft. Dan zijn er een aantal opties. Je geeft online tegengas (en dus een podium) of je kijkt, na één, twee of drie nachten slapen of er ook mogelijkheden zijn om de boosdoener gewoon in het het dagelijkse leven aan te pakken.
Lukt dat, dan geeft de wet je gelijk, lukt dat niet dan heb je pech!

Bottum line is: frankly my dear we don't give a damn

En daarom werken fitties dus niet!

vrijdag 12 november 2010

Perverse prikkels

Om maar meteen met de deur in huis te vallen; het huidige onderwijs in Nederland is om te huilen zo slecht. En dat heeft ondermeer te maken met de bekostigingsmethode die vol perverse prikkels zit.
We kennen allemaal de verhalen dat het reken - en taal onderwijs ver beneden de maat is. U kijkt waarschijnlijk niet eens meer op als uw dertien of veertien jarig kind u niets over de Franse revolutie weet te vertellen, of wat glazig kijkt bij de naam Willem van Oranje. Maar daar wil ik het niet over hebben deze keer. Ik wil het met u hebben over het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel in het huidige onderwijs. Afschuiven lijkt het nieuwe devies.

Een kind met een 'vlekje' heeft men namelijk liever niet. Dat kost inzet en dus tijd en tijd is geld. Nu krijgen kinderen met een 'vlekje' vaak een rugzak met geld mee. Voor kinderen die vanuit JeugdzorgPlus weer terug gingen naar hun oude school, was dat 5000 euro per kind per jaar. Een bedrag waar je toch echt wel iets van moet kunnen doen. Of dat geld werkelijk ingezet wordt ten behoeve van het kind of opgaat aan bureaucratische nonsens kan ik u niet vertellen. Wat ik wel weet is dat ondanks dat geld deze kinderen negen van de tien keer niet meer welkom waren. 'Te moeilijk, te ingewikkeld, te veel gemist, te weinig kans dat hij/zij de eindstreep haalt.'

Als weldenkend mens ga je er dan vanuit dat een onderwijsinstelling die in het leven geroepen is om kinderen kennis bij te brengen, er alles aan doet om te zorgen dat het kind wel de eindstreep haalt. Maar dat is naïef gedacht. Scholen worden namelijk onder meer afgerekend op het aantal zittenblijvers, uitvallers, of afhakers. En dat leek zo'n goed idee, want, zo was de bekrompen gedachte, dan zouden al die scholen vanzelf harder gaan lopen, de leerkrachten beter hun best doen om al die kinderen binnenboord te houden.

Het tegendeel is waar gebleken. Kinderen met een 'vlekje' en dat kunnen ook hoogbegaafde kinderen zijn die kosten extra aandacht, meer moeite, zijn niet standaard en daardoor dus onrendabel. Ondertussen hebben veel scholen hun afschuif systeem bijna geperfectioneerd zodat ze de onrendabele koters door kunnen verwijzen naar hun collegae onderwijsinstellingen. Dat scheelt namelijk weer in het lijstje 'zittenblijvers' of het lijstje de 'eindstreep gehaald met meer dan een zes.'
Naast het weigeren van onrendabele leerlingen, heeft de perverse prikkel methode nog een ander nadeel. Kinderen die de aangeboden stof eigenlijk onvoldoende beheersen krijgen toch een voldoende, dat doet het namelijk goed in het percentage geslaagden die de school op zijn conto kan bijschrijven. U denkt dat ik overdrijf? Google eens op INHolland onderwijsinstellingen.

En wij domme ouders maar denken dat al die lijstjes waar scholen zo trots aan refereren ook maar iets te maken hebben met de kwaliteit van onderwijs.