De innerlijk geëmigreerde komt u meestal tegen op het werk. Hij of zij komt eigenlijk altijd net even te laat binnenlopen. Nooit zoveel te laat dat ze er op aangesproken kunnen worden. Daarnaast gaan ze ook net even te vroeg weg. Altijd zo'n minuut of vijf. Als je daar iets over zegt, wijzen ze me veel bombarie op hun klokje dat standaard vijf minuten te vroeg is afgesteld.
Ze doen hun werk, dat wel, maar enige passie of oprechte interesse ontbreekt. In hun hoofd zijn ze de acht urige werkdag ergens anders. Ze zijn innerlijk geëmigreerd. Ze zijn fysiek aanwezig maar daar is ook alles mee gezegd.
Als je al een goed gesprek met ze kunt aangaan - daar heb je enig doorzettingsvermogen voor nodig - en vraagt waarom ze acht uur per dag iets doen wat ze niet boeit, waar ze geen plezier aan beleven, dan mompelen ze iets over hypotheek en dure kinderen en voegen je toe dat ze het écht, heus wel naar hun zin hebben. De innerlijk geëmigreerden zijn de zuurheid voorbij. Negatieve emotie is namelijk ook emotie. Dat ontbreekt. Het interesseert ze domweg niets. Ze doen wat ze moeten doen maar ook niets meer dan dat, liever minder.
Als ik ze zie dan overvalt me altijd een gevoel van innig medelijden en hoop ik dat het prachtig is waar ze in hun hoofd naartoe gegaan zijn. Maar ik ben bang van niet.
Van ochtendhumeur tot verwondering, van gedachten tot ergernis, van vragen tot oplossingen.
Leuke titel "innerlijk emigreren". Ik noem ze altijd zombies; de mensen die op hun werk op automatische piloot vliegen. Ze doen alsof ze geen keuze hebben; ze zijn slachtoffer van hun hypotheek en hun dure kinderen.
BeantwoordenVerwijderenZe wachten dat ze met pensioen gaan, want dan kunnen ze doen waar ze zin in hebben. Dan snap ik het echt niet meer waarom mensen hun leven weg gooien - wachten tot pensioen - als je weet wat je wilt, doe het dan nu, want later ben je misschien al dood.
Annette, dank je wel voor dit blog.
Groet, Ana Bloemraad
Deze groep mensen wordt helaas steeds groter.
BeantwoordenVerwijderenje broer uit Spanje
Boeiende tekst onder je foto. Van ochtendhumeur tot verwondering, van gedachten tot ergernis, van vragen tot oplossingen,
BeantwoordenVerwijderenEerlijk blog. Ik denk dat we allemaal wel zo'n iemand kennen. Op een bepaalde manier wil ik dan toch de beweegreden achter de 'dure hypotheek en kinderen weten.'
Wellicht kun je een keer vragen wat er in het hoofd van de innerlijk geëmigreerde omgaat? Er is meer in het leven dan werk, zeg maar. Ik ben benieuwd!
BeantwoordenVerwijderen@Silvia
BeantwoordenVerwijderenDat doe ik standaard dat vragen. En dat er meer is in het leven dan werk lijkt me evident.
Een innerlijke emigratie kan ook van tijdelijke aard zijn. Het lijkt me waardevol alert te zijn op hoe een organisatie omgaat met haar werknemers. Sommige geëmigreerden zijn gevoeliger voor bv werksfeer en collegialiteit, anderen zijn gepassioneerd in hun werk en komen niet om vriendjes te maken.
BeantwoordenVerwijderenIs er genoeg ruimte voor de emigrant om zijn verhaal te doen? Of is het een ongeschreven regel werk en privé gescheiden te houden?
Mooi gezegd trouwens: innerlijk geëmigreerd, ik had er alleen een wat tropischer beeld bij!
Amoorah
Ik herken dit stukje.. maar wat ik mis is het feit waarom die mensen emigreren en toch op die plek blijven hangen.
BeantwoordenVerwijderenHoe bedrijven omgaan met hun mensen en elke passie doven maar bij de mensen blijven wel de rekeningen e.d. doorgaan. tja en de mens kiest van nature nu eenmaal voor meer zekerheid.
Ik hoop dat er nog een stukje komt over passiekillende factoren in een bedrijf en hoeveel schade dat toericht.
@Ammorah en @Wicked
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk gaan organisaties niet altijd even fraai om met hun mensen. En ja dat heeft impact, heel veel impact. Maar dan nog ontslaat je dat niet van de verplichting om te zorgen dat je niet innerlijk emigreert. Hoe en wat dan ook, je ben altijd uiteindelijk verantwoordelijk voor je eigen innerlijk emigratie.
@LaTeeuwen
BeantwoordenVerwijderenUiteraard is een ieder verantwoordelijk voor hoe hij zich opstelt op werk. Het werk wat je kiest zou je met passie en overgave moeten kunnen uitvoeren.
Maar helaas zijn we mensen, met gedachten, emoties, enz die soms niet te sturen zijn. En je kunt je niet ziekmelden omdat je ouders scheiden, je opgelicht bent voor zoveel euro, je schulden hebt, je mishandeld wordt, je zus langdurig ziek is enz..
Wat wel belangrijk is, is dat probleem bespreekbaar maken en zoeken naar een juiste oplossing.
En waar het voor mij belangrijk wordt, is hoe toegankelijk het bedrijf is waar de (tijdelijke) innerlijke emigrant werkt voor dit soort situaties?
Amoorah
@AmoorahNL
BeantwoordenVerwijderenAls de zaken die je beschrijft je overkomen, dan ben je niet innerlijk geëmigreerd maar waarschijnlijk overspannen. Echt ik bedoel iets anders. Alles wat je beschrijft brengt emotie met zich mee. De innerlijk geëmigreerde kent geen emotie meer qua werk. Het is op over uit. Hij/zij is weg.
Ik denk dat mensen die innerlijk emigreren (ik noemde dat altijd innerlijk met ontslag zijn, maar ik ga nu jouw term jatten) zich vooral bezighouden met alles waar ze geen invloed op hebben. Daar lopen ze steeds tegen een muur en raken afgestompt. Als je je concentreert op dingen waar je invloed op hebt, waar je een verschil kunt maken, dan houd je veel makkelijker je passie en energie vast. In het werk kom je situaties en mensen tegen die je nu eenmaal niet naar je hand kunt zetten. Daar moet je tegen kunnen. Anders moet je ZZP'er worden. Dat durven veel mensen dan weer niet, waardoor ze blijven hangen in het vangnet van hun baan.
BeantwoordenVerwijderen@Annette, blijkbaar zijn mensen soms tevreden met een 5 of een 6 in het (werk)leven? Bij de innerlijk geëmigreerde denk ik altijd aan een vogeltje in een kooi. Ik heb me vaak afgevraagd waarom 'deze mensen' niet durven te vliegen. De vleugels uitslaan. Alles uit het leven halen en er vol enthousiasme tegenaan. Het kan zo mooi zijn. Een lam geslagen vogel is jammer. Heel erg jammer zelfs.
BeantwoordenVerwijderenUiteraard weet ik dat jij zult vragen wat er in de hoofden omgaat. LaTeeuwen gaat simpelweg voor het maximale. En juist daarom ben ik benieuwd of het je ooit gelukt is een innerlijk geëmigreerde weer hoog te laten vliegen. Eentje zou ik al prachtig vinden!
@Silvia de Haan
BeantwoordenVerwijderenIk geloof niet dat mensen andere mensen kunnen helpen om te vliegen. Je kunt wel de deur van de kooi (mooie metafoor) open zetten. Maar ook dat is iets dat je eigenijk gewoon zelf moet doen.
Ik vind 'm raak en herkenbaar, aangezien ik met mensen werk die al 25 jaar op hetzelfde plekske zitten en die zich verstoken hebben van elke vorm van ontwikkeling dan ook.
BeantwoordenVerwijderenAlle belangstelling, zowel op professioneel gebied als op intermenselijk gebied is uit hun hart, hoofd en stem verdwenen. Soms vraag ik me af of ze zelf nog wel weten, waarom ze maar blijven zitten.
Zou het plezier zijn? Neuh.