Falen

Iedereen doet het wel een keer. Falen. Alleen op twitter zeggen we dat niet. Want op twitter kan ons falen zo maar eens een #fail worden. Waar falen nog geaccepteerd is, is een #fail onacceptabel.

Het overkwam me. Het gebeurde me. Allemaal onzin. Ik faalde en niemand anders. Eigen schuld dikke bult. Mea Culpa enzo.  De uiteindelijke vraag is wat je met falen doet. Laat je het je leven bepalen? Of denk je jammer maar helaas.  'Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven'

Ik ben dol op clichés. Ze zijn waar.

Help! mijn vrouw heeft wratjes

Gisteren bleef ik weer eens blijven hangen bij het programma 'Help mijn man is klusser'. En na de uitzending dacht ik: 'De dames en heren van de SGP zitten hier vast likkebaardend, handenwrijvend en schaterlachend naar te kijken. Als een commerciële omroep je gedachtegoed dat vrouwen eigenlijk niets kunnen, prime time uitzend, dan doe je het toch niet slecht.

Klussen is, zo blijkt uit het programma, een mannending. Zijn recht. Zijn verantwoordelijkheid, niet de hare. Klussen is het mannelijke equivalent van het aanrecht. Hij is altijd verantwoordelijk voor de gigantische puinhoop die je in het programma voorbij ziet komen. De presentator, een mengeling tussen een overijverige biechtvader en Sinterklaas, vraagt de klusser tussen neus en lippen door of hij nou een vent is. Waar zijn verantwoordelijkheidsgevoel is. Hoe hij dit zijn gezin toch kan aandoen. En de aller aller belangrijkste vraag, wanneer gaat hij zijn arme vrouw eindelijk eens gelukkig maken?
Ik kijk het aan met innig medelijden. Die man is niet alleen verantwoordelijk voor de klussen in huis. Hij wordt terloops ook nog eens hoogstpersoonlijk verantwoordelijk gemaakt voor het geluk van mevrouw.

Het desbetreffende 'hulpeloze' vrouwtje kijkt veilig weggeborgen in een hotelkamer mee en knikt tevreden. Zo is het maar net. Hoe heeft hij haar dit kunnen aandoen? En ondertussen weent ze bittere tranen omdat haar muren na al die jaren nog steeds niet behangen zijn. Er overal troep ligt. De deurposten nog altijd op een lik verf wachten.

En ik? Ik wacht tevergeefs op die ene vraag aan de lady of the manor: Joh, heb je wratjes of zo?

Sparen maar dan anders

De zegeltjes van AH zijn een stuk safer

Ik ben niet zo’n spaarzaam type. Dat wil zeggen, ik ga niet iedere maand naar de bank om een bedrag op een spaarrekening te storten. Als ik aan het eind van mijn maand nog wat op een van mijn rekeningen heb staan, dan laat ik het lekker staan. Als het de volgende maand er nog staat, prima. Wat ik wel doe, is extra geld storten op bijvoorbeeld de rekening waar ik de hypotheek van betaal. Aan vooraftrek doe ik niet. Ook een vorm van sparen zullen we maar zeggen.
Toen ik nog vlakbij een AH woonde en daar mijn boodschappen deed, kocht ik altijd van die zegeltjes. Die boekjes waren met twee opgroeiende kinderen al snel vol. Ik bewaarde ze dan altijd voor ‘je weet maar nooit’. En in die tijd zijn ze me zeer regelmatig van pas gekomen als ik maand overhad aan het einde van mijn geld. Beleggen zegt me niets en ik heb er in mijn naaste omgeving te veel ellende van gezien om er lol in te hebben.

Mijn hele portemonnee zit vol met verschillende elektronische spaarkaarten. Van de BIJcard tot de winkel-waar-ik-mijn-kleding-koop-kaart. Afrekenen wordt op deze manier geen pretje. Ik moet mijn hele portemonnee uitmesten om de juiste kaart tevoorschijn te toveren. De rij achter mij wordt allengs langer. En mijn verhitte hoofd (ik haat kleding passen namelijk) word steeds roder. Maar heel soms is het al het gedoe waard. Dan sta je ergens en haal je weer al die toeren uit en dan zegt zo’n winkelmevrouw, wilt u met uw punten betalen? En dan loop je weg zonder je pin te gebruiken. Dat voelt iedere keer weer alsof je een onverwacht cadeautje krijgt. Ja, ja, ja. Natuurlijk weet ik wel dat ik het uiteindelijk zelf betaal en dat geen ondernemer zo gek is om mij iets gratis te geven. Ondanks dat ik dit weet, maakt iets dat ik eigenlijk wilde kopen en dan gratis krijg, me altijd weer blij.
Ik spaar dus eigenlijk wel. Alleen *anders*. En sinds het vallen van de banken vind ik dat eigenlijk zeer slim van mezelf.

Bemoeizuchtige heksen

Ik was gisteren aan het zappen en bleef even hangen bij de aankondiging van een nieuw programma 'Wie trouwt mijn zoon' heet het. Vrouwen die hun nog thuiswonende zonen, in plaats van hen met een liefhebbende trap onder hun kont het huis uit te gooien, opgeven voor een tv programma om ze aan de vrouw te krijgen. De zelfstandigheid die het op jezelf wonen die jongens oplevert is aan de bemoeizuchtige heks niet besteed. Hij moet direct onder haar vleugels vandaan, veilig onder de vleugels van een andere vrouw. Netjes vanuit huis getrouwd. Het arme kind maakt alleen kans als ze lijkt op moederlief. De man gaat van de ene bemoeizuchtige heks naar de andere bemoeizuchtige heks.

Dat er aan die mannen (want als iemand in de dertig is spreek je niet meer over jongens) ergens een flinke steek los zit lijkt me evident. Ik ben nog geen man, gezond van lijf, leden en geest, tegen gekomen die het van zijn moeder laat afhangen welke partner hij kiest. Maar ze bestaan blijkbaar.
Persoonlijk zou ik zo'n man nog niet met een tang willen aanraken of er dood naast gevonden willen worden. Maar ik verwacht - helaas - dat de dames in de rij staan. Of dat voor de desbetreffende heren is, of voor hun 15 minuten eeuwige roem? Ik denk het laatste. Lijkt mij een goede basis voor een stabiele en liefdevolle relatie.

De vrouwen die hun zonen opgegeven hebben daar kan ik kort over zijn. Het zijn vrouwen bij wie de bedrading in de bovenkamer niet helemaal in orde is. Waar bemoeien ze zich mee? Hoe halen ze het in hun hoofd om zich te mengen in de partner keuze van hun kind? Dat er sprake is van een ongezonde binding met hun zonen ziet iedereen met een beetje gezond verstand in het hoofd. En dat allemaal onder het mom dat ze zoveel van hun zonen houden. Liefde als excuus voor een verstikkende en ongezonde deken.

En toch gaan honderdduizenden mensen een aantal weken kijken hoe vrouwen andere vrouwen keuren en afkeuren. Tenslotte vinden ze diep van binnen dat geen vrouw goed genoeg is voor hun prinsje.  Ze hebben, zo hoorde ik gisteren, een dikke vinger in de dating pap.

En televisie makend Nederland bedenkt het en verkoopt het onder het adagium: 'Miljarden vliegen kunnen het niet fout hebben. Dus eet stront'.

Murw geslagen

Soms zie je ze lopen. De murw geslagen mens. Het is niet chique om er over te spreken. Ze zijn de verliezers, de losers, de verlorenen. Ze hebben geen werk meer. Of geen geld. Of geen van beiden. Ze doen hun best. Of ze doen het naar beste kunnen. Als ze nog kunnen. Kunnen ze dat niet meer dan leggen ze het moede hoofd in hun schoot en geven het op.

'Losers roept de buitenwereld.' 'Of ga werken.' Tenslotte is er werk genoeg. Toch? De vijfenvijftig plusser hoort het en kijkt er naar. En hij of zij denkt er het zijne van. Alle trucs zijn opgebruikt. Elk netwerk aangeboord. Elke gunst geïnd. Ik krab jouw rug... verrek de mijne jukt nog steeds.

Vanavond sprak ik zo'n murw geslagen mens en ik zag en hoorde zijn strijd. En iedereen die roept dat het een kwestie van eigen schuld dikke bult is. Daar ben ik zo langzamerhand helemaal klaar mee. Leef eerst het leven van de murw geslagene eens, dan praten we daarna verder.


http://www.youtube.com/watch?v=AdKjEHfHINQ&feature=player_embedded

Hoezo de weg kwijt

NIET IN MIJN ACHTERTUIN

Ik las op twitter dit bericht http://www.at5.nl/artikelen/57947/optocht-met-sirenes-gaat-dit-jaar-niet-door en toen moest ik denken aan een post die ik ooit geschreven heb een aantal jaren geleden. Ik dacht toen dat het niet erger kon. Ik had ongelijk. Het kan erger en niet een beetje ook!

We zijn in Nederland de weg kwijt en niet zo’n klein beetje ook. We willen ons ding doen en daar niet bij gestoord worden. Niet door ouderen, niet door kinderen. En stoort één van beide bevolkingsgroepen ons toch bij wat het dan ook voor belangrijks is wat we aan het doen zijn, dan pakken we de megafoon gaan op ons balkon staan en maken drie- en vierjarige kinderen uit voor alles wat lelijk is, omdat ze “Jan Huijgen in een ton” aan het zingen zijn. Als dat niet werkt, gooien we etensresten, eieren, scheermessen of huisvuil naar die wurmen toe.

Hoezo, vreemd gedrag? Ze storen ons in ons ding? Dat dit gedrag niet werkt zou de medemens die dit gedrag vertoont, als ze een beetje nadenken, moeten weten. Het kinderdagverblijf, de peuterspeelzaal of hangplek voor ouderen verdwijnt uiteindelijk toch niet.
De crêche waar dit verhaal over gaat ligt niet in één van de ‘krachtwijken’, maar ligt gewoon tussen de Overtoom en de Vondelparkbuurt in Amsterdam.
Een hoogleraar Cultuursociologie aan de Erasmus universiteit in Rotterdam laat desgevraagd weten dat er een groep hoogopgeleide Nederlanders is die niets meer kan velen. Zij willen “hun eigen ding” doen en daar niet bij gestoord worden door de rest van de maatschappij. Stoort de maatschappij wél, dan gaan ze totaal en helemaal uit hun dak. Scheld- en vloekpartijen of fysiek geweld worden niet geschuwd. “Hun eigen ding” is dusdanig belangrijk dat niets en niemand dat mag verstoren. Oh..en natuurlijk is het feit dát ze überhaupt gestoord worden uiteindelijk de schuld van de overheid. Die moet ingrijpen, regels aanpassen, de wet veranderen of iets anders verzinnen zodat “het eigen ding” uiteindelijk toch gedaan kan worden. Ze aanspreken op hun eigen gedrag is niet mogelijk. Zij doen immers alleen hun eigen ding. We leven in dit land met een groep hoogopgeleide maar intrinsiek ontevreden Nederlanders die hun ding willen doen. Of anderen daar last van hebben doet niet ter zake. Wat ze daar voor moeten doen, doet ook niet ter zake. Hoezo zijn zij de weg kwijt? Ze willen alleen “hun eigen ding” doen.

Liefhebbend geloof

Ook in de hemel wordt er bitter gehuild bij zoveel onbenul

Ooit schreef ik deze tekst en die is nog net zo actueel als toen.



In Brazilië is een tijdje geleden een negenjarig meisje verkracht. Dit feit alleen al is gruwelijk. Negen jaar! Het meisje is vermoedelijk jarenlang misbruikt door haar stiefvader. Dat is helaas niet opmerkelijk. Opmerkelijk is wel, gezien de leeftijd van het meisje, dat het misbruik niet zonder gevolgen bleef. 
Toen zij wegens buikkrampen een arts zag, bleek dat zij zwanger was van een tweeling. De arts(en) waren van mening dat de baarmoeder van het meisje gezien haar leeftijd een gewone zwangerschap al niet aan zou kunnen, laat staan de zwangerschap van een tweeling. In overleg werd besloten tot het plegen van een abortus. In Brazilië een legale ingreep als het leven van de moeder in gevaar is of bij een verkrachting. Aan beide voorwaarden werd in deze zaak voldaan.


De abortus werd woensdag 4 maart (2009) uitgevoerd. Op 6 maart liet aartsbisschop Jose Cardoso Sobrinho weten dat hij van mening is dat 'de wetten van God, boven de wetten van mensen staan' en besloot om een ieder die aan de abortus had meegewerkt te excommuniceren. De artsen en de moeder van het meisje…allemaal opzouten uit de ‘heilige moederkerk’ en in de hemel zijn ze volgens de aartbisschop al helemaal niet welkom.

Nog zo’n prachtig voorbeeld van paapse mensenliefde is de excommunicatie van de vader van Eluana Englaro. De Italiaanse vrouw lag al 17 jaar in coma na een auto-ongeluk. Op een humane manier sterven bleek niet mogelijk. Ze moest omkomen van honger en dorst. Ook haar vader zal volgens de Paus geen toegang tot de hemel krijgen. Natuurlijk bemoeide de politiek zich ermee. Berlusconi wilde een noodwet er doorheen jassen, zodat de vrouw weer te eten en te drinken zou krijgen. Dat hij daarmee zijn macht over de zittende president zou vergroten was alleen maar mooi meegenomen.

Kerk en staat moeten wat mij betreft met onmiddellijke ingang écht van elkaar gescheiden worden. In Nederland zeggen we dat er een scheiding van Kerk en Staat is, terwijl ieder weldenkend mens weet dat dit onzin is. De subsidie van clubs die enig geloof in hun gedachtegoed uitdragen mag, nee moet, vanaf vandaag gestopt worden. Een geloof heeft niets te maken met mijn lichamelijk integriteit en moet zich van een oordeel onthouden over hoe ik wil leven of zou willen sterven.

Nog niet zo lang geleden kwam meneer Pastoor na iedere geboorte aan de deur om te vragen of er al weer een nieuw kind voor ‘God’ op stapel stond. En de dominee verbood inenten tegen polio omdat alles ‘de wil van God’ is. En ik ben bang dat we, stukje bij beetje, terug gaan naar die tijd. 

Sharia of het kerkelijk recht, het is één pot nat en hoort niet thuis in de politiek. Eerlijk gezegd vraag ik me zelfs af of het wel thuis hoort in het publieke debat. Draconisch? Ja zeker! Ongeveer net zo draconisch als een moeder, die haar negenjarig kind tegen sterven behoedt, de toegang tot iets waar zij in gelooft ontzeggen.

Stoor ik?

Mijn telefoon gaat en ik neem op: "Met Annette Teeuwen,  goedemorgen je spreekt met ..... stoor ik?"

Negen van de tien telefoongesprekken die ik voer beginnen met die vraag.  Mijn standaard antwoord is, nee hoor je stoort niet. Standaard vraag, standaard antwoord.

Had je me die vraag drie jaar geleden gesteld, dan had je hetzelfde antwoord gekregen alleen dan loog ik of het gedrukt stond. Want ik nam mijn telefoon namelijk altijd op. Altijd? Ja, altijd tenzij ik in gesprek was en dan belde ik na het einde van het gesprek terug. 's avonds of in het weekend, op verjaardagen, vakantie of op feesten, ik beantwoorde elke oproep. Ik heb op de meest bizarre plekken mensen te woord gestaan en ben dan ook beslist geen voorstander van de beeld telefoon.

Mijn telefoon en ik waren onafscheidelijk tot groot verdriet van familie en vrienden. Mijn telefoon ging mee in bad, naar bed, naar de sportschool, de sauna, op wandelingen. En altijd als je (zakelijk) belde nam ik de telefoon op. De kans dat je me stoorde was vele malen groter dan de kans dat je me niet stoorde maar dat hoorde er nu eenmaal bij.  Belde je me om 12 uur 's nachts dan vroeg ik wat ik voor je kon doen.
Ik hanteerde wel een rangorde. Nummers die begonnen met 035 hadden prioriteit boven nummers die begonnen met 020 (sorry mensen van BNR) 06-nummers die ik eerder had opgeslagen boven nummers die mijn telefoon niet herkende en onderaan de lijst bungelde de zogenaamde 'privé oproepen'.  24/7 bereikbaarheid, been there done that and loved it.

En toen ging ik ander werk doen. Ik hoefde niet meer 24/7 bereikbaar te zijn.  Dat was wennen. Met de tijd ontstond het besef dat een mobiele telefoon niet altijd opgenomen hoeft te worden. Want als ik er aan terug denk hadden 75% van die zogenaamde 'kan niet wachten' telefoongesprekken best kunnen wachten. Op een wat christelijker tijdstip bijvoorbeeld of tot een maandagochtend.

Door dit besef heb ik de regie terug en neem ik alleen nog de telefoon op als je me inderdaad niet stoort. En anders? 'Spreek je bericht in na de piep, dan bel ik je terug'

Moment

Er komt een moment dat het besef doordringt, ze staan op eigen benen, ze zijn groot, ze zijn klaar. Nou ja, klaar ben je natuurlijk nooit, maar klaar in de zin dat je er als ouders weinig meer aan kunt doen. Dat ze opgedroogd zijn. Af qua opvoeding. En als je mazzel hebt kijk je er naar en denk je... wauw... dat is goed gelukt. Een jongeman van 23 op zijn eigen plek in de stad. Zijn eigen hut, zijn eigen nest. Die de tafel dekt en je en passant vertelt dat hij iedere avond, ook al eet hij alleen, de tafel voor zichzelf dekt. Die een pasta voor je kookt en tot je grote verbazing snippert hij verse basilicum door de saus. Die tegen je zegt dat hij zichzelf prettig gezelschap vindt. En op zo'n moment schieten woorden tekort.

Jokkebrokken

Ik heb er een hekel aan. Mensen die jokkenbrokken, die de waarheid niet vertellen. Nu heb ik het niet over de kleine leugentjes die ook mijn mond regelmatig uitkomen: 'Leuke jurk' terwijl het lijkt alsof je vriendin zich gekleed heeft in een verlepte theedoek. Nee daar heb ik het niet over. Ik heb het over die keiharde leugens die je op radio en tv wel voorbij hoort komen. Zoals de leugen die staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten (Volksgezondheid, CDA) gisteren met droge ogen aan de vaderlandse pers verkondigde. Volgens de staats is de behandeling van Brandon 'de beste oplossing in de huidige omstandigheden' zo stond in het NRC van gisteren te lezen. Ook op radio en tv werd de uitspraak uitgezonden. 
Ik heb niemand horen vragen: 'Mevrouw de staatssecretaris hoe kan het dat als heel veel mensen, met heel veel verstand van zaken, zeggen dat het anders - lees - beter kan, u hier staat te beweren dat dit het beste is wat we te bieden hebben. Of bedoelt u te zeggen dat dit het beste is wat deze specifieke instelling te bieden heeft?' 


Als de staatssecretaris denkt dat dit het beste is wat 's Heerenloo te bieden heeft kan ik me daar iets bij voorstellen. Maar de onmacht van één specifieke instelling tot norm verheffen is schandalig. De behandeling van Brandon binnen deze specifieke instelling is namelijk niet het beste wat Nederlandse zorginstellingen te bieden hebben. Het kan beter, humaner, kleinschaliger, menselijker. En als ik dat al weet, hoe kan het dat een staatssecretaris met een hele batterij aan ambtenaren achter zich, daar niet van op de hoogte is?


Hoe kan het dat een staatssecretaris zonder een spier te vertrekken op radio en tv staat te liegen? Heeft dat te maken met de lobby van het (christelijke) 
's Heerenloo? Of met de 'we durven onze rug recht te houden ook bij moeilijke boodschappen' houding van dit kabinet? 
Als het laatste het geval is vind ik het tragisch dat juist hier voor deze strategie gekozen is. Blijven volhouden bij ongelijk heeft helemaal niets te maken met een rechte rug, maar alles met een bord voor je kop, stompzinnige koppigheid en misschien zelfs met onwil. En laat Brandon nou juist daar niet mee gebaat zijn.

Nuance

Vandaag een blog van @WytzeVisser, die mij toestemming gaf om deze prachtige tekst hier te publiceren. Het verwoord perfect mijn wens voor 2011

Beste Nuance. Je zit in het verdomhoekje. Je riekt naar van-alles-niks. Lak noch smak. Hebt geen gevoel voor de tijdsgeest. En wordt beschouwd als uitweg naar stilstand.

Wie communiceert houdt niet meer van jou. Zoekt per definitie de grens op van wat mag. Wat kan. En gaat er lekker overheen. Dat is immers duidelijk. Valt veel meer op. Overtuigt. Verkoopt. Denken we. Want jij bent moeilijk gedoe, Nuance.

Daarom schreeuwen we wat af. Ongenuanceerd. In voetbalstadions. Op tv. Op internet. In het parlement. Op alle plekken die zo graag ruimte geven aan Luid, Groot, Veel. Op elke plaats waar geschreeuw beter betaalt dan jij.

Vecht terug, Nuance. Vecht terug. Want de wereld is niet zwart-wit. En aan jou om te bewijzen dat ze ook niet grijs is. Vind de geest, de vorm, de woorden waarmee je kleur geeft aan de mening. Dring de schreeuw om de schreeuw terug. Zingend. Fluisterend. Desnoods in stilte. Maar hoe dan ook, laat ons alsjeblieft lachen in 2011.