Help! mijn vrouw heeft wratjes

Gisteren bleef ik weer eens blijven hangen bij het programma 'Help mijn man is klusser'. En na de uitzending dacht ik: 'De dames en heren van de SGP zitten hier vast likkebaardend, handenwrijvend en schaterlachend naar te kijken. Als een commerciële omroep je gedachtegoed dat vrouwen eigenlijk niets kunnen, prime time uitzend, dan doe je het toch niet slecht.

Klussen is, zo blijkt uit het programma, een mannending. Zijn recht. Zijn verantwoordelijkheid, niet de hare. Klussen is het mannelijke equivalent van het aanrecht. Hij is altijd verantwoordelijk voor de gigantische puinhoop die je in het programma voorbij ziet komen. De presentator, een mengeling tussen een overijverige biechtvader en Sinterklaas, vraagt de klusser tussen neus en lippen door of hij nou een vent is. Waar zijn verantwoordelijkheidsgevoel is. Hoe hij dit zijn gezin toch kan aandoen. En de aller aller belangrijkste vraag, wanneer gaat hij zijn arme vrouw eindelijk eens gelukkig maken?
Ik kijk het aan met innig medelijden. Die man is niet alleen verantwoordelijk voor de klussen in huis. Hij wordt terloops ook nog eens hoogstpersoonlijk verantwoordelijk gemaakt voor het geluk van mevrouw.

Het desbetreffende 'hulpeloze' vrouwtje kijkt veilig weggeborgen in een hotelkamer mee en knikt tevreden. Zo is het maar net. Hoe heeft hij haar dit kunnen aandoen? En ondertussen weent ze bittere tranen omdat haar muren na al die jaren nog steeds niet behangen zijn. Er overal troep ligt. De deurposten nog altijd op een lik verf wachten.

En ik? Ik wacht tevergeefs op die ene vraag aan de lady of the manor: Joh, heb je wratjes of zo?

Sparen maar dan anders

De zegeltjes van AH zijn een stuk safer

Ik ben niet zo’n spaarzaam type. Dat wil zeggen, ik ga niet iedere maand naar de bank om een bedrag op een spaarrekening te storten. Als ik aan het eind van mijn maand nog wat op een van mijn rekeningen heb staan, dan laat ik het lekker staan. Als het de volgende maand er nog staat, prima. Wat ik wel doe, is extra geld storten op bijvoorbeeld de rekening waar ik de hypotheek van betaal. Aan vooraftrek doe ik niet. Ook een vorm van sparen zullen we maar zeggen.
Toen ik nog vlakbij een AH woonde en daar mijn boodschappen deed, kocht ik altijd van die zegeltjes. Die boekjes waren met twee opgroeiende kinderen al snel vol. Ik bewaarde ze dan altijd voor ‘je weet maar nooit’. En in die tijd zijn ze me zeer regelmatig van pas gekomen als ik maand overhad aan het einde van mijn geld. Beleggen zegt me niets en ik heb er in mijn naaste omgeving te veel ellende van gezien om er lol in te hebben.

Mijn hele portemonnee zit vol met verschillende elektronische spaarkaarten. Van de BIJcard tot de winkel-waar-ik-mijn-kleding-koop-kaart. Afrekenen wordt op deze manier geen pretje. Ik moet mijn hele portemonnee uitmesten om de juiste kaart tevoorschijn te toveren. De rij achter mij wordt allengs langer. En mijn verhitte hoofd (ik haat kleding passen namelijk) word steeds roder. Maar heel soms is het al het gedoe waard. Dan sta je ergens en haal je weer al die toeren uit en dan zegt zo’n winkelmevrouw, wilt u met uw punten betalen? En dan loop je weg zonder je pin te gebruiken. Dat voelt iedere keer weer alsof je een onverwacht cadeautje krijgt. Ja, ja, ja. Natuurlijk weet ik wel dat ik het uiteindelijk zelf betaal en dat geen ondernemer zo gek is om mij iets gratis te geven. Ondanks dat ik dit weet, maakt iets dat ik eigenlijk wilde kopen en dan gratis krijg, me altijd weer blij.
Ik spaar dus eigenlijk wel. Alleen *anders*. En sinds het vallen van de banken vind ik dat eigenlijk zeer slim van mezelf.

Bemoeizuchtige heksen

Ik was gisteren aan het zappen en bleef even hangen bij de aankondiging van een nieuw programma 'Wie trouwt mijn zoon' heet het. Vrouwen die hun nog thuiswonende zonen, in plaats van hen met een liefhebbende trap onder hun kont het huis uit te gooien, opgeven voor een tv programma om ze aan de vrouw te krijgen. De zelfstandigheid die het op jezelf wonen die jongens oplevert is aan de bemoeizuchtige heks niet besteed. Hij moet direct onder haar vleugels vandaan, veilig onder de vleugels van een andere vrouw. Netjes vanuit huis getrouwd. Het arme kind maakt alleen kans als ze lijkt op moederlief. De man gaat van de ene bemoeizuchtige heks naar de andere bemoeizuchtige heks.

Dat er aan die mannen (want als iemand in de dertig is spreek je niet meer over jongens) ergens een flinke steek los zit lijkt me evident. Ik ben nog geen man, gezond van lijf, leden en geest, tegen gekomen die het van zijn moeder laat afhangen welke partner hij kiest. Maar ze bestaan blijkbaar.
Persoonlijk zou ik zo'n man nog niet met een tang willen aanraken of er dood naast gevonden willen worden. Maar ik verwacht - helaas - dat de dames in de rij staan. Of dat voor de desbetreffende heren is, of voor hun 15 minuten eeuwige roem? Ik denk het laatste. Lijkt mij een goede basis voor een stabiele en liefdevolle relatie.

De vrouwen die hun zonen opgegeven hebben daar kan ik kort over zijn. Het zijn vrouwen bij wie de bedrading in de bovenkamer niet helemaal in orde is. Waar bemoeien ze zich mee? Hoe halen ze het in hun hoofd om zich te mengen in de partner keuze van hun kind? Dat er sprake is van een ongezonde binding met hun zonen ziet iedereen met een beetje gezond verstand in het hoofd. En dat allemaal onder het mom dat ze zoveel van hun zonen houden. Liefde als excuus voor een verstikkende en ongezonde deken.

En toch gaan honderdduizenden mensen een aantal weken kijken hoe vrouwen andere vrouwen keuren en afkeuren. Tenslotte vinden ze diep van binnen dat geen vrouw goed genoeg is voor hun prinsje.  Ze hebben, zo hoorde ik gisteren, een dikke vinger in de dating pap.

En televisie makend Nederland bedenkt het en verkoopt het onder het adagium: 'Miljarden vliegen kunnen het niet fout hebben. Dus eet stront'.