Hoezo de weg kwijt

NIET IN MIJN ACHTERTUIN

Ik las op twitter dit bericht http://www.at5.nl/artikelen/57947/optocht-met-sirenes-gaat-dit-jaar-niet-door en toen moest ik denken aan een post die ik ooit geschreven heb een aantal jaren geleden. Ik dacht toen dat het niet erger kon. Ik had ongelijk. Het kan erger en niet een beetje ook!

We zijn in Nederland de weg kwijt en niet zo’n klein beetje ook. We willen ons ding doen en daar niet bij gestoord worden. Niet door ouderen, niet door kinderen. En stoort één van beide bevolkingsgroepen ons toch bij wat het dan ook voor belangrijks is wat we aan het doen zijn, dan pakken we de megafoon gaan op ons balkon staan en maken drie- en vierjarige kinderen uit voor alles wat lelijk is, omdat ze “Jan Huijgen in een ton” aan het zingen zijn. Als dat niet werkt, gooien we etensresten, eieren, scheermessen of huisvuil naar die wurmen toe.

Hoezo, vreemd gedrag? Ze storen ons in ons ding? Dat dit gedrag niet werkt zou de medemens die dit gedrag vertoont, als ze een beetje nadenken, moeten weten. Het kinderdagverblijf, de peuterspeelzaal of hangplek voor ouderen verdwijnt uiteindelijk toch niet.
De crêche waar dit verhaal over gaat ligt niet in één van de ‘krachtwijken’, maar ligt gewoon tussen de Overtoom en de Vondelparkbuurt in Amsterdam.
Een hoogleraar Cultuursociologie aan de Erasmus universiteit in Rotterdam laat desgevraagd weten dat er een groep hoogopgeleide Nederlanders is die niets meer kan velen. Zij willen “hun eigen ding” doen en daar niet bij gestoord worden door de rest van de maatschappij. Stoort de maatschappij wél, dan gaan ze totaal en helemaal uit hun dak. Scheld- en vloekpartijen of fysiek geweld worden niet geschuwd. “Hun eigen ding” is dusdanig belangrijk dat niets en niemand dat mag verstoren. Oh..en natuurlijk is het feit dát ze überhaupt gestoord worden uiteindelijk de schuld van de overheid. Die moet ingrijpen, regels aanpassen, de wet veranderen of iets anders verzinnen zodat “het eigen ding” uiteindelijk toch gedaan kan worden. Ze aanspreken op hun eigen gedrag is niet mogelijk. Zij doen immers alleen hun eigen ding. We leven in dit land met een groep hoogopgeleide maar intrinsiek ontevreden Nederlanders die hun ding willen doen. Of anderen daar last van hebben doet niet ter zake. Wat ze daar voor moeten doen, doet ook niet ter zake. Hoezo zijn zij de weg kwijt? Ze willen alleen “hun eigen ding” doen.

Liefhebbend geloof

Ook in de hemel wordt er bitter gehuild bij zoveel onbenul

Ooit schreef ik deze tekst en die is nog net zo actueel als toen.



In Brazilië is een tijdje geleden een negenjarig meisje verkracht. Dit feit alleen al is gruwelijk. Negen jaar! Het meisje is vermoedelijk jarenlang misbruikt door haar stiefvader. Dat is helaas niet opmerkelijk. Opmerkelijk is wel, gezien de leeftijd van het meisje, dat het misbruik niet zonder gevolgen bleef. 
Toen zij wegens buikkrampen een arts zag, bleek dat zij zwanger was van een tweeling. De arts(en) waren van mening dat de baarmoeder van het meisje gezien haar leeftijd een gewone zwangerschap al niet aan zou kunnen, laat staan de zwangerschap van een tweeling. In overleg werd besloten tot het plegen van een abortus. In Brazilië een legale ingreep als het leven van de moeder in gevaar is of bij een verkrachting. Aan beide voorwaarden werd in deze zaak voldaan.


De abortus werd woensdag 4 maart (2009) uitgevoerd. Op 6 maart liet aartsbisschop Jose Cardoso Sobrinho weten dat hij van mening is dat 'de wetten van God, boven de wetten van mensen staan' en besloot om een ieder die aan de abortus had meegewerkt te excommuniceren. De artsen en de moeder van het meisje…allemaal opzouten uit de ‘heilige moederkerk’ en in de hemel zijn ze volgens de aartbisschop al helemaal niet welkom.

Nog zo’n prachtig voorbeeld van paapse mensenliefde is de excommunicatie van de vader van Eluana Englaro. De Italiaanse vrouw lag al 17 jaar in coma na een auto-ongeluk. Op een humane manier sterven bleek niet mogelijk. Ze moest omkomen van honger en dorst. Ook haar vader zal volgens de Paus geen toegang tot de hemel krijgen. Natuurlijk bemoeide de politiek zich ermee. Berlusconi wilde een noodwet er doorheen jassen, zodat de vrouw weer te eten en te drinken zou krijgen. Dat hij daarmee zijn macht over de zittende president zou vergroten was alleen maar mooi meegenomen.

Kerk en staat moeten wat mij betreft met onmiddellijke ingang écht van elkaar gescheiden worden. In Nederland zeggen we dat er een scheiding van Kerk en Staat is, terwijl ieder weldenkend mens weet dat dit onzin is. De subsidie van clubs die enig geloof in hun gedachtegoed uitdragen mag, nee moet, vanaf vandaag gestopt worden. Een geloof heeft niets te maken met mijn lichamelijk integriteit en moet zich van een oordeel onthouden over hoe ik wil leven of zou willen sterven.

Nog niet zo lang geleden kwam meneer Pastoor na iedere geboorte aan de deur om te vragen of er al weer een nieuw kind voor ‘God’ op stapel stond. En de dominee verbood inenten tegen polio omdat alles ‘de wil van God’ is. En ik ben bang dat we, stukje bij beetje, terug gaan naar die tijd. 

Sharia of het kerkelijk recht, het is één pot nat en hoort niet thuis in de politiek. Eerlijk gezegd vraag ik me zelfs af of het wel thuis hoort in het publieke debat. Draconisch? Ja zeker! Ongeveer net zo draconisch als een moeder, die haar negenjarig kind tegen sterven behoedt, de toegang tot iets waar zij in gelooft ontzeggen.