Leuk leuker leukst

Waar komt het idee vandaan dat het leven altijd *leuk* moet zijn? Ik kijk er met verbazing naar. De twintigers of begin dertigers die als ze tegenslag in hun leven ontmoeten verontwaardigd zijn. Ze zijn jong en vaak hoogopgeleid. Ze kwamen met stip binnen in de pyramide van Maslov. Ze hebben van papa en mama gehoord dat ze prinsjes en/of prinsesjes waren. Alles kon, heel veel mocht. Wel of geen kinderen krijgen, wel of geen partner, allemaal keuzes en eigenlijk is niets of niemand goed genoeg. Hun hele leven hebben ze gehoord dat ze het centrum van het universum zijn. En het moet leuk, leuker, leukst zijn. ‘Leuke’ vrienden, ‘leuke’ baan, ‘leuk’ huis, ‘leuke’ partners, ‘leuke’ kinderen. Je moet er ‘leuk’ uitzien en ook ‘leuk’ kunnen koken. Een ‘leuke’ hobby ernaast is prettig.


En dan gaat het mis, want dat ‘leuke’ kind krijst 24/7. Die ‘leuke’ functie gaat in de reorganisatie en het ‘leuke’ huis is onverkoopbaar. Ik las dit weekend een artikel waarin een jonge moeder met een huilbaby vond dat de overheid nachtcrechês moest gaan openen maar vooral subsidiëren. Ze vroeg de lezers of wij wel wisten hoe onleuk het was om met een constant krijsend kind opgescheept te zitten. Hoe moe ze was en dat het zo niet verder kon.
En ik dacht: ‘Dame, ik heb nieuws voor jou, het leven is niet altijd LEUK. Het leven is soms stomvervelend of een herhaling van zetten. Het leven kan ook hard en meedogenloos zijn. Stop eens met het als ‘een hijgend hert der jacht ontkomen’ achter leuk aan te rennen. Get a life. Tracht eens wat rust in je donder te krijgen. Neem het leven met al zijn makke zoals het komt en zeur niet over niet leuk. Probeer het eens, het zou je kunnen mee vallen en leuker zijn dan je ooit hebt bedacht”.