Spaarvarkentje aan de wand wie is de slimste in het land?
Ik vind het onwijs. Vooral dat de levenstandaard na de scheiding gerelateerd moet zijn aan de welstand tijdens het huwelijk. Dat de gescheiden partners samen bijdragen aan het onderhoud van gezamenlijke kinderen, lijkt me niet meer dan normaal. Je wilde kinderen, dan zal je er voor zorgen ook. Maar waarom is een man (in negen van de tien gevallen de meest verdienende) 12 jaar lang verplicht de levenstandaard die de vrouw tijdens haar huwelijk had, in stand te houden? Ik kan me zo moeilijk voorstellen dat een vrouw dat überhaupt zou willen. Financieel afhankelijk zijn van de ex-partner, de hand ophouden. De schuldvraag speelt bij het vaststellen van de hoogte van het te alimenteren bedrag in tegenstelling tot vroeger geen rol meer. Terecht wat mij betreft. De wet lijkt gemaakt te zijn voor de generatie vrouwen die als vanzelfsprekend thuis bleven om voor de kinderen te zorgen. Nooit gewerkt en met 50 of 55 jaar ingeruild voor een jonger model, dan zijn je kansen op de arbeidsmarkt niet zo groot. Dom om je zo afhankelijk op te stellen, maar in zo’n situatie, doe dan die 12 jaar maar.
Maar ik vraag me het volgende af. Blijf je verantwoordelijk (ook financieel) voor de ex-partner? En zo ja hoe lang dan en hoeveel is dan ‘fair?’
Maar ik vraag me het volgende af. Blijf je verantwoordelijk (ook financieel) voor de ex-partner? En zo ja hoe lang dan en hoeveel is dan ‘fair?’
Lastig. Ik zou het niet willen. Liever op een houtje bijten dan afhankelijk van iemand met wie ik zoveel bonje heb dat ik niet meer kan samenleven. En in de praktijk geldt dat "zelfde welstandsniveau" vooral voor de alimentatie ontvangende partner. De betaler mag zakken tot bijstandsniveau. Wonderlijk.
BeantwoordenVerwijderenVoor vrouwen met een baan zou moeten gelden: eigen broek ophouden.
Ik ken een geval waarin de vrouw er met een ander vandoor ging, niet ging samenwonen met haar geliefde, maar wel alimentatie wilde. Ze liet haar ex achter met een berg schulden, die ze in de laatste maanden van het huwelijk had gemaakt en nam het gloednieuwe ameubelement mee. Vervolgens overlaadde de nieuwe liefde haar met tripjes naar Parijs en een leuk nieuw autootje.
Maar ik ken ook de vrouw die na jaren mishandeling eindelijk de moed had om weg te gaan. Haar ex was woedend en heeft nooit een cent betaald, ondanks de uitspraken van de rechter dat hij dat moest doen. Ze heeft het opgegeven en leefde jaren in armoede, tot ze na veel therapie en een zelf bij elkaar gespaarde opleiding weer aan de slag kon.
Hoe vang je dat in wetgeving? Hoe doe je recht aan iedereen? Ik denk dat een belangrijke factor zou kunnen zijn: als je uit elkaar gaat, dan deel je het geld. Dus bij een 1verdiener wordt dat inkomen gedeeld, bij 2 verdieners ook. En voor partners die niet werken zou er een prikkel moeten zijn om betaald werk te gaan doen als de kinderen naar school gaan.
In een geval van mishandeling zou een schadevergoeding geeist moeten kunnen worden van de mishandelende partner. (en dat kan ook een vrouw zijn).
Ik - vrouw - ben zo'n 11 jaar geleden gescheiden en had, in tegenstelling tot veel van mijn sekse genoten de 'andere', de alimentatieplicht naar mijn e-partner. Niet alleen financieel was/is hij afhankelijk, maar ook emotioneel. En dat lijkt me het meest pijnlijke: je houdt niet alleen je hand op, maar je raakt - met de financiele afhankelijkheid - niet los van je ex-partner. Hoe verdrietig een scheiding ook voor je kan zijn; het betekent een definitief einde van een verbintenis. En met een definitief einde kan er ook een nieuwe start volgen. Onafhankelijkheid - ook financieel - kan een prima basis zijn vor dit nieuwe begin.
BeantwoordenVerwijderen