Wie schrijft die blijft

Je kunt het ambtenaren tegen elkaar horen zeggen als ze een vergadering verlaten, met opnieuw de opdracht op zak, om een lijvig rapport te schrijven. "Je weet het hè? Wie schrijft, die blijft." En daar gaan ze, terug naar hun kantoor waar ze hun computer opstarten en beginnen aan de vernietiging van een klein tropisch bos voor het benodigde papier.

Zeven van de tien plannen worden gemaakt in het hoofd van de ambtenaar. Dat is als je er over nadenkt best logisch. Tenslotte heeft hij een (beleids) opdracht gekregen en die voert hij, trouw als hij is, naar beste kunnen uit. Dat het plan goed in elkaar moet zitten is ook niet gek. De opdrachtgever wil tenslotte wel serieus genomen worden. Alleen lijkt serieus een synoniem voor veel woorden. En de uitvoering vanaf het begin laten meedenken daar is geen sprake van. "Ja dag, die roepen toch alleen maar dat het niet kan.'  Niet zo raar als de vraag om mee te denken geen open vraag maar een opdracht is. 'We moeten zoveel bezuinigen en dat gaan we op deze manier doen. Denken jullie mee over de uitvoering?' Is van een hele andere orde als: 'We moeten zoveel bezuinigen, hoe kunnen we dat realiseren?'

Als een plan dan eindelijk klaar is en door de besluitvorming heen geloodst is, dan komt de ambtenaar tot zijn grote schrik, tot de ontdekking dat de wereld - of de politieke werkelijkheid - is veranderd. En hoppa, daar gaat zijn mooie plan. Linea recta de la in. En hij? Hij sloft door naar het volgende plan.
Hij schreef, dus hij bleef.