Soms zie je ze lopen. De murw geslagen mens. Het is niet chique om er over te spreken. Ze zijn de verliezers, de losers, de verlorenen. Ze hebben geen werk meer. Of geen geld. Of geen van beiden. Ze doen hun best. Of ze doen het naar beste kunnen. Als ze nog kunnen. Kunnen ze dat niet meer dan leggen ze het moede hoofd in hun schoot en geven het op.
'Losers roept de buitenwereld.' 'Of ga werken.' Tenslotte is er werk genoeg. Toch? De vijfenvijftig plusser hoort het en kijkt er naar. En hij of zij denkt er het zijne van. Alle trucs zijn opgebruikt. Elk netwerk aangeboord. Elke gunst geïnd. Ik krab jouw rug... verrek de mijne jukt nog steeds.
Vanavond sprak ik zo'n murw geslagen mens en ik zag en hoorde zijn strijd. En iedereen die roept dat het een kwestie van eigen schuld dikke bult is. Daar ben ik zo langzamerhand helemaal klaar mee. Leef eerst het leven van de murw geslagene eens, dan praten we daarna verder.
http://www.youtube.com/watch?v=AdKjEHfHINQ&feature=player_embedded
Van ochtendhumeur tot verwondering, van gedachten tot ergernis, van vragen tot oplossingen.
Ik ken ze, en elke dag zetten ze de ene voet voor de andere. Soms, heel soms ziet iemand wat ze kunnen en reikt ze de hand.
BeantwoordenVerwijderenVroeger waren oudere mensen wijs. Hun harde werken, inzet, ervaring en betrokkenheid werden gewaardeerd, beloond, geprezen. Nu zijn ze uitgerangeerd, has-beens. En al die jongere HRM medewerkers en managers die alleen mensen van hun eigen leeftijd of jonger aannemen, die de misvattingen over oudere werknemers geloven, slaan de plank mis.
Maar mijn vader van 80 legt mijn zoon van 15 uit hoe de computer werkt. Want anders dan de jeugd van nu heeft hij niet de trucjes geleerd, maar heeft hij inzicht. Omdat hij de hele ontwikkeling van het apparaat vanaf het begin heeft meegemaakt.
Straks is hij er niet meer om de schakel te vormen tussen vroeger en nu en staan we met lege handen. Persoonlijk, maar ook als economie. Een kenniseconomie kan niet functioneren als de bestaande kennis niet wordt benut. Je kunt investeren in onderwijs tot je groen ziet, maar als je de bestaande kennis niet gebruikt, is het water naar de zee dragen.
Dat hebben ze in India en China beter begrepen. Daar bestaat nog het respect voor de ouderdom. Of zouden ze met de welvaart ook onze missers overnemen?
Ik werk met deze mensen, dagelijks, mijn werk is kansen voor ze te zoeken, ze te motiveren het toch nog te proberen.......de maatschappij raast voort en is genadeloos. Je meot het maar kunnen op die rijdende trein springen en er niet weer afdonderen!
BeantwoordenVerwijderen