Sparen maar dan anders

De zegeltjes van AH zijn een stuk safer

Ik ben niet zo’n spaarzaam type. Dat wil zeggen, ik ga niet iedere maand naar de bank om een bedrag op een spaarrekening te storten. Als ik aan het eind van mijn maand nog wat op een van mijn rekeningen heb staan, dan laat ik het lekker staan. Als het de volgende maand er nog staat, prima. Wat ik wel doe, is extra geld storten op bijvoorbeeld de rekening waar ik de hypotheek van betaal. Aan vooraftrek doe ik niet. Ook een vorm van sparen zullen we maar zeggen.
Toen ik nog vlakbij een AH woonde en daar mijn boodschappen deed, kocht ik altijd van die zegeltjes. Die boekjes waren met twee opgroeiende kinderen al snel vol. Ik bewaarde ze dan altijd voor ‘je weet maar nooit’. En in die tijd zijn ze me zeer regelmatig van pas gekomen als ik maand overhad aan het einde van mijn geld. Beleggen zegt me niets en ik heb er in mijn naaste omgeving te veel ellende van gezien om er lol in te hebben.

Mijn hele portemonnee zit vol met verschillende elektronische spaarkaarten. Van de BIJcard tot de winkel-waar-ik-mijn-kleding-koop-kaart. Afrekenen wordt op deze manier geen pretje. Ik moet mijn hele portemonnee uitmesten om de juiste kaart tevoorschijn te toveren. De rij achter mij wordt allengs langer. En mijn verhitte hoofd (ik haat kleding passen namelijk) word steeds roder. Maar heel soms is het al het gedoe waard. Dan sta je ergens en haal je weer al die toeren uit en dan zegt zo’n winkelmevrouw, wilt u met uw punten betalen? En dan loop je weg zonder je pin te gebruiken. Dat voelt iedere keer weer alsof je een onverwacht cadeautje krijgt. Ja, ja, ja. Natuurlijk weet ik wel dat ik het uiteindelijk zelf betaal en dat geen ondernemer zo gek is om mij iets gratis te geven. Ondanks dat ik dit weet, maakt iets dat ik eigenlijk wilde kopen en dan gratis krijg, me altijd weer blij.
Ik spaar dus eigenlijk wel. Alleen *anders*. En sinds het vallen van de banken vind ik dat eigenlijk zeer slim van mezelf.