Gisteren bleef ik weer eens blijven hangen bij het programma 'Help mijn man is klusser'. En na de uitzending dacht ik: 'De dames en heren van de SGP zitten hier vast likkebaardend, handenwrijvend en schaterlachend naar te kijken. Als een commerciële omroep je gedachtegoed dat vrouwen eigenlijk niets kunnen, prime time uitzend, dan doe je het toch niet slecht.
Klussen is, zo blijkt uit het programma, een mannending. Zijn recht. Zijn verantwoordelijkheid, niet de hare. Klussen is het mannelijke equivalent van het aanrecht. Hij is altijd verantwoordelijk voor de gigantische puinhoop die je in het programma voorbij ziet komen. De presentator, een mengeling tussen een overijverige biechtvader en Sinterklaas, vraagt de klusser tussen neus en lippen door of hij nou een vent is. Waar zijn verantwoordelijkheidsgevoel is. Hoe hij dit zijn gezin toch kan aandoen. En de aller aller belangrijkste vraag, wanneer gaat hij zijn arme vrouw eindelijk eens gelukkig maken?
Ik kijk het aan met innig medelijden. Die man is niet alleen verantwoordelijk voor de klussen in huis. Hij wordt terloops ook nog eens hoogstpersoonlijk verantwoordelijk gemaakt voor het geluk van mevrouw.
Het desbetreffende 'hulpeloze' vrouwtje kijkt veilig weggeborgen in een hotelkamer mee en knikt tevreden. Zo is het maar net. Hoe heeft hij haar dit kunnen aandoen? En ondertussen weent ze bittere tranen omdat haar muren na al die jaren nog steeds niet behangen zijn. Er overal troep ligt. De deurposten nog altijd op een lik verf wachten.
En ik? Ik wacht tevergeefs op die ene vraag aan de lady of the manor: Joh, heb je wratjes of zo?
Waar. Toch een kleine nuancering: Mijn man heeft ons huis gekocht voor ik hem kende, het helemaal casco leeg gesloopt en met eigen handen grotendeels weer opgebouwd. Tot hij verbouwingsmoe werd. Nu liggen er allerlei onafgemaakte klussen.
BeantwoordenVerwijderenToen ik er genoeg van kreeg, ging ik zelf dingen doen, of laten doen. Die brak hij meteen weer af, want het was niet perfect genoeg. De laatste keer dat ik iets heb laten doen, sprak hij twee weken niet tegen me. Dit project is zijn kindje.
Omdat ik hem nog steeds een stuk belangrijker vind dan een nette woning, leg ik me erbij neer. Dat is mijn keuze.
Tot er iets gaat lekken, of ander leed veroorzaakt. Dan grijp ik in. En dan hebben we een paar weken flink bonje.
Het is dus niet altijd zo zwart wit. En je hebt gelijk, die vrouwen zijn medeplichtig, want ze laten het zo ver komen. Het hebben van borsten betekent niet dat je handen niet kunnen wapperen.