Soms zie je ze lopen. De murw geslagen mens. Het is niet chique om er over te spreken. Ze zijn de verliezers, de losers, de verlorenen. Ze hebben geen werk meer. Of geen geld. Of geen van beiden. Ze doen hun best. Of ze doen het naar beste kunnen. Als ze nog kunnen. Kunnen ze dat niet meer dan leggen ze het moede hoofd in hun schoot en geven het op.
'Losers roept de buitenwereld.' 'Of ga werken.' Tenslotte is er werk genoeg. Toch? De vijfenvijftig plusser hoort het en kijkt er naar. En hij of zij denkt er het zijne van. Alle trucs zijn opgebruikt. Elk netwerk aangeboord. Elke gunst geïnd. Ik krab jouw rug... verrek de mijne jukt nog steeds.
Vanavond sprak ik zo'n murw geslagen mens en ik zag en hoorde zijn strijd. En iedereen die roept dat het een kwestie van eigen schuld dikke bult is. Daar ben ik zo langzamerhand helemaal klaar mee. Leef eerst het leven van de murw geslagene eens, dan praten we daarna verder.
http://www.youtube.com/watch?v=AdKjEHfHINQ&feature=player_embedded
Van ochtendhumeur tot verwondering, van gedachten tot ergernis, van vragen tot oplossingen.
